IMGS95

ROZMNAŻANIE ROŚLIN OZDOBNYCH in vitro

1 Laboratorium kultur in vitro

2.    Pożywki dla kultur in vitro

3.    Projektowanie składu pożywek

4.    Rodzaje eksplantatów

5.    Etapy mikrorozmnażania

6.    Witryfikacja

7.    Metody mikrorozmnażania

7.1.    Metoda jednowęzłowych fragmentów pędu

7.2.    Metoda pędów bocznych 7.3 Klonowanie storczyków

7.4.    Metoda pędów przybyszowych

7.5.    Somatyczna embriogeneza

7.6. Kultury pojedynczych komórek    ,

BIBLIOGRAFIA    1

Wstęp

Praca, którą oddajemy teraz w ręce słuchaczy studiów stacjonarnych i zaocznych wydziałów ogrodniczych akademii rolniczych w Polsce oraz studentów ogrodnictwa w wyższych szkołach inżynierskich, a także praktyków, ma swoje źródło w III części skryptu pt. „Rośliny Ozdobne", wydanego w roku 1986 w Akademii Rolniczej w Poznaniu, opublikowanego rok później centralnie przez Państwowe Wydawnictwo Naukowe w Warszawie. Autorami skryptu byli pracownicy Katedry Roślin Ozdobnych AR w Poznaniu: Kazimierz Grabowski, Joanna Krause, Krystyna Oszkinis i Stanisława Szczepaniak.

Rozmnażanie roślin ozdobnych obejmowało rozmnażanie generatywne i wegetatywne oraz kultury in vitro.

W tej pracy pominięto całkowicie rozmnażanie roślin przez wysiew nasion, skupiając uwagę czytelnika wyłącznie na rozmnażaniu wegetatywnym in vivo oraz in vitro. Uaktualniono natomiast i rozbudowano rozmnażanie roślin przez specjalne organy podziemne i nadziemne, a także przez sadzonkowanie roślin i szczepienie. Całkowicie zmieniono i na nowo opracowano rozmnażanie roślin ozdobnych w kulturach in vitro.

Zwrócono uwagę - może po raz pierwszy, że ten rodzaj regeneracji roślin z różnych organów, tkanek lub komórek, z jakim mamy do czynienia w kulturach in vitro, nie zawsze prowadzi do wiernego odtworzenia cech rośliny matecznej. Zachodzi więc konieczność wyboru właściwego eksplantatu do zapoczątkowania kultury in vitro, aby zapewnić stabilność genetyczną roślin.

Stosownie do tego, osobno omówiono metody mikrorozmnażania służące hodowli zachowawczej roślin oraz metody służące procesom transformacji genetycznej i hodowli mutacyjnej roślin ozdobnych.

Nazwy łacińskie roślin podano w większości zgodnie ze słownikiem Zandera (2002) - „Handwórterbuch der Pflanzennamen", a nazwy polskie za Szaferem, Kulczyńskim i Pawłowskim (1967) 1 „Rośliny polskie" oraz Karpo-wiczową (1972) - „Słownik nazw roślin obcego pochodzenia". Korzystano również z publikacji naukowych, uwzględniających najnowsze zmiany w nazewnictwie zgodne z Międzynarodowym Kodeksem Nomenklatury Roślin Uprawnych.

5