jpg028(1)

27

odpowiedniego taksonu w filogenetycznym systemie. Za metodę należy uznać zbieranie informacji o przedmiocie (roślinie), niezależnie od źródła informacji

W

i techniki jej uzyskiwania. Taksonom czy systematyk korzysta z informacji z zakresu morfologii, anatomii, cytologii, fizjologii, biochemii, biofizyki, biometrii, genetyki, ewolucjonizmu, biogeografii i innych, często sam tworząc te informacje poprzez własne obserwacje, pomiary czy eksperymenty.

Davis i Heywood wyróżniają cztery fazy pracy taksonoma:

1.    Faza pionierska lub eksploracyjna, która polega na pierwszym zetknięciu się z egzemplarzem rośliny (żywym lub zielnikowym) i pierwszym zbiorze informacji o niej.

2.    Faza konsolidacji, czyli wzbogacanie i selekcja informacji.

3.    Faza biosystematyczna, równoznaczna z oceną miejsca rośliny w filogenetycznym ciągu rozwojowym (w skali mikro- i makroewolucyjnym).

4.    Faza encyklopedyczna, zespalająca poprzednie fazy i prowadząca do zakwalifikowania konkretnej rośliny do odpowiedniego taksonu w systemie naturalnym.

1.4.2. JEDNOSTKI TAKSONOMICZNE

System składa się z głównych jednostek taksonomicznych, ustalonych przez kongres botaniczy w 1961 r. jako powszechnie obowiązujące:

1.    Gromada — Divisio

2.    Klasa — Classis

3.    Rząd — Ordo

4.    Rodzina — Familia

5.    Rodzaj — Genus

6.    Gatunek — Species.

Uznaje się, że tylko gatunek jest jednostką naturalną, realizującą się w rzeczywistości. Natomiast jednostki hierarchicznie wyższe są pojęciami tworzonymi według przyjętych założeń dla określonych celów.

Pojęcie i definicja gatunku mają swoją długą i bogatą historię, a literatura dotycząca tego przedmiotu wypełniłaby sporą bibliotekę. Ograniczając się tylko do definicji, można cytować wiele jej wersji, w których przewijają się dwie zasadnicze koncepcje: statyczna, oparta na filozofii kreacyjnej, i dynamiczna, uwzględniająca ewolucję świata organicznego. Przykładem wszechstronnie sformułowanej definicji może być m.in. propozycja Komarowa z 1943 r., która brzmi: