koc6

Potem wyszedszy, czarnoksięskie karty Podług zwyczaju we dnie przeglądała,

A on sam został w ogrodzie zawarty,

Z którego piędzią wyniść mu nie dała. Tak pilnowała swego miłośnika,

Źe — kiedy bez niej — stal za pustelnika.

27

A kiedy zaś noc cienie przynosiła Radząc na wczasy i rozkoszy swoje, Do pałacu go z sobą prowadziła. Gdzie nocowali tylko samo dwoje.

A wtenczas, kiedy ogród opuściła I ustąpiła na dalsze pokoje,

Ukazali się cni rycerze strojno Z gęstego liścia, a obadwa zbrojno.

28

Jako koń dzielny, który bywał w boju I nieraz wielkie wygrawał zakłady,

A teraz w paszej, przy ciekącym zdroju, Marny małżonek, chodzi miedzy stady —

Jeśli usłyszy po długim pokoju

Dźwięk trąb wojennych, rżc z wielkiej obrady,

Już pragnie chłopa i siodła na sobie

I w zapomnianej wszystek jest ozdobie —

29

Tak się mlodzieńczyk porwał, blaskiem bity Od świetnej zbroje w wytrzeszczone oczy;

On duch wojenny, który beł zakryty, Gore w nim teraz i nabywa mocy, Choć beł rozkoszą i wczasom opity I zatlumiony. A wtem Ubałd skoczy I niebieskiego dobywszy puklerza, Na młodego go obróci rycerza.

30

On skoro wejrzał w puklerz wystawiony, Ujrzał się sam w nim i swoje ubiory,

Ujrzał perfumy, ujrzał włos trafiony,

I płaszcz w pieszczone złotem szyty wzory. Miecz podle niego leżał porzucony,

Tylko też leżał, bo trudno do sfory

Miał iść miecz męski, doświadczony bojem.

Z miękkim ubiorem i z niewieścim strojem.

31

Jako gdy się kto mocnym winem spije,

Po długim spaniu przydzie k sobie zasię, Tak i on teraz widzi, jako żyje,

I z gniewu patrzyć sam nie może na się. Wstydliwe oczy wszystko w ziemię kryje, Patrzy li, patrzy w stronę albo za się; Wlazłby i w ogień, żeby go nie znano,

1 w ziemię, by go tylko nie widziano.

32

Wtem Ubald pocznie: „Wielka się zajmuje Wojna Europy przeciwko Azyjej.

CCI