Kolendowicz6

■    Pręt odpowiednio podparty i obciążony siłami prostopadłymi lub ukośnymi do jego osi jest belką (rys. 3-3). Na skutek obciążeń belka zgina się, a oś pręta ulega zakrzywieniu. Deformacja w postaci zginania jest główną cechą charakterystyczną belek. Zgięcie belki pokazanej na rys. 3-3 powoduje wydłużenie włókien dolnych, które są rozciągane, a skrócenie włókien górnych, które są ściskane. Belka ta nazywa się wolno podparta lub swobodnie podparta. Na tymże rysunku przedstawiono belkę przed deformacją i po deformacji, gdzie uwidoczniono także zakrzywioną oś belki po deformacji, zwaną osią odkształconą lub linią ugięcia. Przęsło tej belki ma rozpiętość /, mierzoną między podporami. Na skutek obciążenia powstają w miejscach podparcia siły zwane oddziaływaniami lub reakcjami. Belka swobodnie podparta jest jednym z najstarszych elementów konstrukcyjnych i zarazem najczęściej występującym.

■    Belka pokazana na rys. 3-4 jest wspornikiem. Przy założonym obciążeniu zgięcie powoduje wydłużenie włókien górnych, rozciąganych, a skrócenie włókien dolnych, ściskanych.

■    Belka, która spoczywa na więcej niż dwóch podporach i nie jest nad podporami rozcięta, nazywa się belką ciągłą wieloprzęsłową. Na rysunku 3-5 przedstawiono belkę ciągłą trójprzęsłową w stanie zdeformowanym w wyniku obciążenia siłami skupionymi. Nad podporami wewnętrznymi wydłużają się włókna górne, natomiast w przęsłach, w pewnym oddaleniu od podpór wewnętrznych, ulegają wydłużeniu włókna dolne. Zależnie od przeznaczenia obiektu belki ciągłe mogą być kilku- lub nawet kilkunasto-przęsłowe (rys. 3-6).

i

Rys. 3-5