Kolendowicz8

n cm²

i    i

Rys. 5-9

5.1.2. Sposób graficzny

Sposób ten stosowany jest rzadko i raczej w przypadkach, gdy kształt figury jest nieregularny. Pole takiej figury dzielimy na paski i obliczamy ich powierzchnię. W środku ciężkości pasków, wyznaczonych w przybliżeniu wystarczającym zazwyczaj do celów technicznych, zaczepiamy w dwóch kierunkach wektory proporcjonalne do wielkości pól (rys. 5-9). Dla obu kierunków wyznaczamy wypadkowe. Punkt przecięcia się wypadkowych jest środkiem ciężkości. Kierunki wektorów mogą być dowolne, jednak praktycznie najlepiej obrać jeden kierunek jako pionowy, a drugi — poziomy. Proste działania wypadkowych przecinają się wówczas pod kątem prostym, a więc wyznaczają środek dokładnie.

■    Szerokość pasków nie powinna być ani zbyt mała, ani zbyt duża, gdyż przy zbyt malej szerokości zwiększa się błąd na skutek niedokładności wykreślania wieloboku sznurowego, a przy zbyt dużej szerokości zwiększa się niedokładność wyznaczania środków ciężkości poszczególnych pasków.

■    Jeśli figura składa się z takich pól częściowych, dla których znane jest położenie środka ciężkości, to należy ją podzielić na te pola częściowe.

Przykład 5-4. Wyznaczyć położenie środka ciężkości stopy fundamentowej pokazanej na rys. 5-10. Rozwiązanie

Pole stopy fundamentowej dzielimy na trzy pola częściowe o znanym położeniu środka ciężkości i polach odpowiednio A, = 1,52 m², A₂ = 0,48 m² i A, = 0,88 m². Wektory proporcjonalne do wielkości pól zaczepiamy pionowo i poziomo w środkach ciężkości tych pól. Za pomocą wieloboku wektorów i wieloboku sznurowego wyznaczamy wypadkowe dla obu kierunków. Przecięcie się wypadkowych wyznacza środek ciężkości.

88