Kotwica0071

242

5. Łączniki, złącza i połączenia

w których:

N_liCid — obliczeniowa siła rozciągająca lub ściskająca w złączu, N, a — kąt nachylenia spoiny klejowej do kierunku działania siły, w stopniach, — wytrzymałość obliczeniowa spoiny klejowej na rozciąganie prostopadłe do włókien, N / mm², l,b — długość i szerokość spoiny, mm.

Podatność złączy klejonych wg PN-B-03150:2000 oblicza się ze wzorów:

L-.

•Ben

(5.94)

(5.95)

K_u - IflEojos

Kser ⁼ 1 fiEtijncan

5.14.3. Konstrukcje klejone warstwowo

b 2 200

Wielkowymiarowy element warstwowy powstaje przez sklejenie warstw tarcicy ułożonych w taki sposób, że włókna we wszystkich warstwach pozostają równoległe do siebie. Powstaje więc konstrukcja zbliżona do monolitycznej, lecz niewy-magająca używania łączników mechanicznych.

W konstrukcjach klejonych warstwowo mogą więc być zaprojektowane i wykonane przekroje najkorzystniejsze pod względem wytrzymałościowym.

Belki klejone warstwowo o przekroju prostokątnym najczęściej kształtuje się tak, aby był spełniony warunek h/b ^ 7 oraz b> 80 mm. W zależności od przewidywanej szerokości belki stosuje się różne układy desek (rys. 5.72a i b). Deski szerokości b > 200 mm należy zabezpieczyć przed wypaczeniem nacinając je podłużnie (rys. 5.72c).

Rysunek 5.72. Kształtowanie przekroju warstwowego: a) układ desek, b) układ desek w elementach szerszych niż 200 mm, c) deski szersze niż 200 mm z nacięciami; Ii - szerokość belki, H - wysokość belki, b - szerokość deski, h - grubość deski

W elementach warstwowych deski skleja się tak, aby płaszczyzna dordze-niowa jednej deski była połączona z płaszczyzną odrdzeniową deski sąsiedniej (rys. 5.73a). Przy takim układzie desek nie powstają siły (naprężenia) wewnętrzne, które mogą doprowadzić do rozwarstwienia elementu (rys. 5.73b).

Rysunek 5.73. Układy klejenia desek: a) nieprzestaw-ny, b) przestawny (niezależny)

Elementy z drewna klejonego mają najczęściej przekrój prostokątny i teowy o poziomym układzie spoin. Spotyka się również przekroje, w których deski z wkładką ze sklejki są klejone w układzie pionowym. Uzyskuje się w ten sposób przekroje dwuteowe i skrzynkowe (por. p. 6.6).

Dobrym rozwiązaniem są przekroje teowe ze środnikiem ze sklejki falistej (por. p. 6.6). W takim przypadku układ fal środnika tworzy naturalne usztywnienie zapobiegające utracie stateczności środnika.