metalurgia058

116

Rys. 3.44. Formowanie próżniowe: 1 - otwory ssące. 2 - model. 3 - płyta modelowa. 4 - skrzynia próżniowa. 5 - spirala grzewcza, 6 - folia, 7 - skrzynka formierska o specjalnej konstrukcji, 8 -przewód ssący, 9 - kanał wentylacyjny, 10 - suchy piasek kwarcowy, 11 - odlewany stop; a) przygotowanie płyty modelowej, b) podgrzewanie folii termoplastycznej o grubości 0.05+0,l mm celem nadania jej odpowiedniej plastyczności, c) nałożenie folii na płytę podłączoną do odciągu próżniowego (podciśnienie około 5 kPa powoduje przyssanie folii do powierzchni modelu), d) nałożenie na płytę modelową specjalnej skrzynki formierskiej, e) wypełnienie skrzynki piaskiem formierskim i poddanie krótkotrwałej wibracji celem zagęszczenia piasku, f) uformowanie wlewu głównego, nałożenie folii na skrzynkę i podłączenie za pomocą znajdujących się w skrzynce rur ssących do instalacji próżniowej (wytworzone podciśnienie około 50 kPa zagęszcza piasek i kształtuje wnękę formy), g) oddzielenie formy od modelu po wyrównaniu ciśnienia w komorze próżniowej płyty modelowej z ciśnieniem atmosferycznym (forma pozostaje w dalszym ciągu podłączona do odciągu), h) złożenie formy, zalewanie i krzepnięcie metalu (obie skrzynki są podłączone w dalszym ciągu do układu próżniowego), i) doprowadzenie powietrza o ciśnieniu atmosferycznym do formy i usunięcie

odlewu

3.3.7. Formy półprecyzyjne Formy skorupowe

Formy skorupowe składają się z dwóch lub więcej części (skorup) o grubości nieprzekracząjącej 6-MO mm. Części formy są wykonywane z piasku kwarcowego otoczonego żywicą termoutwardzalną. Masę taką nasypuje się na płytę modelową podgrzaną do temperatury 220^-280°C. W wyniku nagrzewania żywica topi się i spaja ziarna piasku. Po 1CH-30 s usuwa się nadmiar masy przez obrócenie płyty modelowej o 180°. Na płycie powstaje cienka warstwa masy, którą utwardza się w piecu w temperaturze około 350°C. Po wyjęciu z pieca zdejmuje się utwardzoną skorupę i łączy z wykonanymi analogicznie pozostałymi częściami formy przez: sklejenie, skręcenie lub klamrowanie (rys. 3.45f) Przed zalaniem formy skorupowe często obsypuje się dodatkowo piaskiem.

Istnieją dwie odmiany wykonywania form skorupowych: C (Croninga) i D (Dieterta). W metodzie C grubość skorupy zależy od czasu przetrzymania masy formierskiej na podgrzanej płycie modelowej, na której jest umieszczony zbiornik z masą (rys. 3.45). W metodzie D grubość skorupy jest ściśle uzależniona od przestrzeni między płytą modelową a profilowaną podkładką, między które jest wdmuchiwany bądź wstrzeliwany piasek otaczany.

Zaletą odlewania do form skorupowych jest duża gładkość powierzchni i dokładność wymiarowa, możliwość wykonania odlewów cienkościennych oraz zmniejszenie braków wskutek stabilizacji procesu. Wadą natomiast jest duży koszt piasku otaczanego i problemy z utylizacją masy. Metodą formowania skorupowego otrzymuje się również rdzenie wewnątrz puste.

Rys. 3.45. Formowanie skorupowe metodą C: 1 - zbiornik z masą formierską, 2 - piyta modelowa, 3 - skorupa, 4 - piec do utwardzania skorup