Przy rzadkich pojedynczych skurczach skurcz każdego włókna mięśniowego podlega prawu „wszystko albo nic” czyli oddzielne włókna mięśnia wykonują zawsze skurcze maksymalne niezależnie czy działający bodziec ma wartość progową czy nadprogową. Bodźce podprogowe nie wywołują skurczu.
Natomiast siła skurczu całego mięśnia zależy od tego, jaka ilość włókien mięśniowych zebranych w pęczki zostanie jednocześnie objęta stanem pobudzenia. Po osiągnięciu przez miesień skurczu maksymalnego amplituda skurczu nie zmienia się mimo narastającej siły bodźca. Przy słabych bodźcach niewiele włókien w mięśniu skraca się. Ten mechanizm ma duże znaczenie dla płynności i precyzji wykonywanych ruchów.
Kurczący się mięsień wykonuje pracę podnosząc na pewna wysokość lub przesuwając jakąś masę na pewna odległość. Ilość wykonanej pracy zależy od obciążenia (siła skurczu) i amplitudy skurczu mięśni (rozciągniecie mięśnia). Każdy mięsień charakteryzuje się optymalnym obciążeniem, przy którym wykonuje największą pracę. Zmniejszenie lub zwiększenie obciążenia powoduje zmniejszenie wartości wykonanej pracy, o czym mówi prawo średnich obciążeń:
„Mięsień pracuje najwydajniej przy średnim obciążeniu”
> Dynamiczna: naprzemienne krótkotrwałe skurcze i rozkurcze (całe ciało lub jego części ulęgają przemieszczeniu w przestrzeni)
> Statyczna: długość miocytów nie zmienia się, wzrasta zaś utrzymywane przez krótszy lub dłuższy czas napięcie, (skurcz izometryczny); pozwala zachować stan równowagi; jest ona bardziej wyczerpująca niż praca dynamiczna i wymaga dużego nakładu energii ( utrzymanie ciężaru czy postawy stojącej).
Zmęczenie mięśni to stan przejściowego obniżenia zdolności do pracy (wyczerpanie zasobów energetycznych, nagromadzenie produktów- metabolizmu zmęczenie synaps - wyczerpanie zasobów acetylocholiny), będący następstwem" dłuższej aktywności, a ustępujący po okresie wypoczynku. Na wykresie narastające się zmęczenie izolowanego mięśnia przejawia się;
> Przedłużeniem czasu utajonego pobudzenia i refrakcji bezwsjłędnej;