Nowy 6 3

SPIN [ang.], własny moment pędu mikrocząstki (cząstki elementarnej, jądra atom.), nie związany z jej postępowym ruchem w przestrzeni; jest wielkością skwantowaną: kwadrat wektora spinu wynosi h ²s(s + 1), gdzie h — stała Plancka podzielona przez 2n, zaś s — spinowa liczba kwantowa, charakterystyczna dla każdego rodzaju cząstek, całkowita lub połówkowa liczba ujemna; np. spin elektronu, neutrina, mionu i nukleonów wynosi (w jednostkach h) V₂; spin fotonu jest 1; spin mezonów n i K — 0. Rzut spinu na ustalony kierunek przyjmuje 2s + 1 wartości: s, s -1, s -2,..., -s (tzw. kwantowanie przestrzenne); istnienie spinu zostało potwierdzone doświadczalnie. Pojęcie spinu wprowadzili 1925 G.E. Uhlenbeck i S.A. Goudsmit. Odkrycie spinu pozwoliło zbudować teorię układu okresowego pierwiastków, wyjaśnić strukturę widm atom., istotę kowalencyjnych wiązań chem., zjawisko ferromagnetyzmu i wiele innych.

MAGNETYZM - Zespół zjawisk przejawiający się jako wzajemne oddziaływanie poprzez pole magnet, pomiędzy prądami elektr., prądami i magnesami (tzn. ciałami mającymi moment magnetyczny) oraz pomiędzy magnesami, a także właściwości materii związane z tymi oddziaływaniami. Makroskopowe właściwości substancji (diamagnetyzm, paramagnetyzm, ferromagnetyzm) wynikają z właściwości magnet, wchodzących w ich skład atomów (i ich jąder), jonów oraz cząsteczek. Magnetyzm atomowy jest uwarunkowany istnieniem własnego momentu magnet, elektronów (tzw. spinowego momentu magnet.) oraz momentu magnet, wytworzonego przez ruch orbitalny elektronów w powłokach elektronowych atomu. Moment magnet, atomu (lub cząsteczki) jest sumą momentów magnet, wytwarzanych przez wszystkie jego elektrony. Magnetyzm jądrowy jest uwarunkowany własnymi momentami magnet, nukleonów wchodzących w skład jądra oraz ich wzajemnym położeniem i oddziaływaniem. Podstawową właściwością każdej substancji umieszczonej w polu magnet, jest diamagnetyzm, ale bywa on maskowany przez inne efekty; gdy cząsteczki substancji mają trwałe momenty magnet., lecz oddziaływania ich są słabe, występuje paramagnetyzm, natomiast w przypadku silnych oddziaływań prowadzących do uporządkowania elementarnych momentów magnet, w małych obszarach, czyli do spontanicznego namagnesowania tych obszarów — ferromagnetyzm (lub ferrimagnetyzm). Wielkością charakteryzującą zdolność substancji do zmian indukcji magnetycznej jest przenikalność magnetyczna, wielkością zaś charakteryzującą zdolność substancji do zmiany jej namagnesowania jest podatność magnetyczna. Właściwości magnet, ciał są powiązane z wieloma innymi właściwościami fiz. (magnetooptyka, magnetokaloryczne zjawisko, magnetostrykcia. galwanomagnetyczne zjawiska i termomagnetyczne zjawiska): związek ten znajduje wytłumaczenie na gruncie elektronowej struktury ciał.

Cewka gradientowa - cewka służąca do wytworzenia zmiennego w przestrzeni # pola magnetycznego, jeżeli w kierunku prostopadłym do kierunku pola statycznego to cewka Golay'a, jeżeli wzdłuż to cewka Maxwell'a

Cewka - element tomografu służący do generowania pola magnetycznego Częstotliwość Larmora - częstotliwość przy której wzbudzony zostaje magnetyczny rezonans jądrowy

Gradient pola - zmiana pola w przestrzeni, np. elektrycznego, magnetycznego Precesja - ruch osi wirującego ciała po pobocznicy stożka utworzonego przez oś ciała w czasie wirowania, wywołana jest działaniem momentu obrotowego

Rezonans - zjawisko wymiany energii charakteryzujące się zależnością od częstotliwości, osiąga wartość maksymalną przy tzw. częstotliwości rezonansowej

Rezonans jądrowy magnetyczny - zjawisko absorpcji lub emisji energii elektromagnetycznej przez jądra atomowe o niezerowym spinie znajdujące się w polu magnetycznym. Wielkość emisji lub absorpcji charakteryzuje się zależnością od częstotliwości i przy tzw. częstotliwości Larmor'a osiąga wartość maksymalną