MARZANNA2

MARZANNA

Dzieci w przedszkolu robiły z panią Marzannę—kukłę ze słomy. Dały jej oczy z kasztanów, buzię z marchewki i jarzębinowe korale. Jacek przyniósł bukiet suszonych kwiatów.

—    Marzanna, Marzanna, taka brzydka panna.

Do morza popłynie.

Nie damy się zimieLHęj!

— śpiewały dzieci piosenkę. To „hej” brzmiało naprawdę główno, żeby zima za oknem usłyszała i nie miała-echoty zostać.

W końcu Marzanna była gotowa. Błyszczały kasztanowe oczy i burakowe rumieńce, a na słomianych włosach szeleścił suchy wianek.

—    Marzanna, Marzanna, taka brzydka panna.

Razem z zimą zginie

w zamorskiej krainie! Hej!

Poszły dzieci z panią nad rzekę.

Pokłoniła się Marzanna czterem stronom świata, niebu i ziemi. Błysnęła w promieniach słońca. Aż żal było się z nią rozstać.

Stanęły dzieci na mostku. Pochyliły się. Spojrzały w dół. Rzeka wartko toczyła wódy. Zachwiała się Marzanna przechylona przez drewnianą poręcz, zatrzepotała słomianymi rękami, Sfrunęła na błękitną wodę, a bystry nurt porwał ją ze sobą.

Długo patrzyły dzieci na oddalającą się coraz szybciej Marzannę. Szybki prąd unosił ją, aż zniknęła za zakrętem, płynąc ku dalekiemu morzu.

—    Marzanno, Marzanno, ty zimowa panno!

Ciebie pożegnamy, wiosnę przywitamy! Hej!

Napisała Grażyna Troszczyńska