Obraz0 4

- formułowanie diagnozy pielęgniarskiej w kategoriach potrzeb (diagnc rozpoznanie pielęgniarskie mówiące o tym, na ile potrzeby biopsychosc lecznc indywidualnego pacjenta zostały zaspokojone łub nic).

Uwaga. W pielęgniarstwie (pielęgnowaniu), jak w każdej innej dyscyplinie i jąccj sferę działalności praktycznej, istnieje możliwość dokonywania autonc nych wyborów, decydowania o wprowadzanych i(lub) sprawdzanych roz niach praktycznych, ale i ustaleniach teoretycznych. Należy pamiętać, że ka decyzja, w tym pielęgniarska, którą może podjąć pojedyncza osoba (pielęgnia lub grupa ludzi, pociąga za sobą określone konsekwencje, których należy być śy domym.

Zapamiętaj:

Przyjęcie w pielęgnowaniu koncepcji potrzeb oznacza:

•    konieczność konsekwentnego „podporządkowanego” potrzebom postęp wania w pracy z pojedynczym pacjentem i grupą ludzi objętych opieką.

Wymaga także:

•    opowiedzenia się za określonymi ustaleniami teoretycznymi i czynienia w i wkładu, m.in. przez szukanie odpowiedzi na pytania istotne dla pielęg stwa jako nauki.

Potrzeby a praktyka

W' praktyce oznacza to, że u pacjenta wchodzącego w system opieki zdrc rozpoznawanie będzie prowadzone po linii ustalenia:

-    czy, a jeśli tak, to na ile zaspokojone są jego potrzeby biopsychospolecznc.

W zależności od sformułowanego rozpoznania pielęgniarskiego (diagnozy): j

-    zaplanowane zostaną, a następnie

-    podjęte takie działania, które będą mogły przyczynić sic (w sposób bcaj średni lub pośredni) do utrzymania lub zmiany w dotychczasowym zasp janiu podstawowych potrzeb.

Konsekwentnie:

-    uzyskane wyniki pielęgnowania będą obrazować aktualny stopień zaspokfl nia potrzeb biopsychospolccznych przez pacjenta i(lub) pielęgniarkę (prr udziale), czyli to, co zostało osiągnięte po podjęciu określonych działań.

Potrzeby a nauka

Pielęgniarstwo (pielęgnowanie), korzystając w swym rozwoju z dorobku ini dy scyplin naukowych, przyjęło za psychologią, że termin potrzeba określa: „zależność (...) człowieka od otoczenia, którą subiektywnie odczuwa się j brak czegoś (np. brak powietrza do oddychania, brak pokarmu do zaspokoję głodu, brak wypoczynku w stanie zmęczenia, brak książki w'wolnym czasie, W przyjaciela w osamotnieniu (...)”• To, że „potrzeby sygnalizują brak równo*^ między organizmem a otoczeniem (...)” (Klimkowski, 19%) zostało przyjęte pi pielęgniarstwo, w tym pielęgnowanie niejako a priori (czyli bez dowodu). D^z,s*j sza wiedza i doświadczenie pozwala wnioskować, żc słabą stroną jest to, że

I • oielęcⁿ'^arstwo (^teor'^a ' praktyka) nie okazało dostatecznie dużego zaintere-

* kowania prawdą wskazującą na:

_ motywującą,

_ aktywizującą i

_ ukierunkowującą wartość zaspokajania potrzeb, i»v również i to, że potrzeby nie są dostatecznie dobrą podstawą, aby na niej budo-'v ii teorię, przyczyniać się do rozwoju pielęgniarstwa jako nauki.

(jffgga. Zainteresowanie praktycznego i teoretycznego pielęgniarstwa potrzebami pociąga za sobą konieczność m.in.:

_ wykazania się przez pielęgniarki znajomością potrzeb (istota, znaczenie, uwarunkowania, konsekwencje itd.),

_ rozumienia związku, jaki zachodzi pomiędzy stanem zaspokojenia potrzeb a zdrowiem człowieka,

-    rozpoznawania czynników [ludzkich i(lub) rzeczowych), które w warunkach choroby i(lub) hospitalizacji, sprawowania opieki w warunkach domowych (lub jeszcze innych) utrudniają lub wręcz uniemożliwiają zaspokajanie potrzeb biopsychospołecznych; podejmowania prób wartościowania stopnia oddziaływania rozpoznanych czynników,

-    przewidywania zachowań człowieka (istotnych z punktu widzenia opieki pielęgniarskiej), u którego nie dochodzi do pełnego zaspokajania podstawowych potrzeb,

-    dokumentowania i analizowania wyników pozwalających na rozpoznawanie działań przyczyniających się do lepszego zaspokajania potrzeb,

-    wnioskowania, uogólniania, na ile opieka pielęgniarska może mieć wpływ na zdrow ie człowieka, przez racjonalne inwestowanie w potrzeby.

2.5.2

Pielęgnowanie ukierunkowane na problemy

Obok zasygnalizowanych potrzeb człowieka, ich znaczenia dla pielęgnowania ¹ miejsca, jakie zajmują w pielęgniarstwie (patrz 2.5.1.), szczególny obszar zainteresowania stanowi pojęcie „problem” (problemy), „problem opiekuńczy " i wszyst-° to, co wiąże się z nim bezpośrednio, a niekiedy tylko pośrednio.

Zapamiętaj:

stycz°k^Itm "T    najprościej — to trudność, jaką ktoś napotyka, np. staty-

^t^^ow'^e'⁽’ pielęgniarka, pacjent. Nie mogąc poradzić sobie samemu z wla-3™* problemami, poszukuje innych (lub inni jego), którzy będą mogli mu pomóc. Wiel

istotn • >^{U autor}^^w -wraca uwagę na fakt braku w pielęgniarstwie (pielęgnowaniu) w int„i° "dopowiedzenia ' i(lub) dookreślenia. pozwalającego na jednoznaczność '^rotacji pojęcia „problem" (problemy).

‘OWI się j pisze _o:

~ prohl^<*^maC^ P^gria*' (^czyl' takich, które napotyka sama pielęgniarka), i„ , . ^crnach pielęgniarskich [pielęgniarski, to inaczej — przynależący do pie-

^ars,wai(lub)pielęgniarki|,

87