Obraz0

Rys. 8.2. Kolejne fazy powstawania przekroju geologicznego wykonywanego na podstawie mapy geologicznej odkrytej z uwzględnieniem aluwiów

8.    W analogiczny sposób, jak to miało miejsce w przypadku punktów przecięcia się linii przekroju z poziomicami terenu, przenosimy na poziom odniesienia punkty przecięcia się linii przekroju z granicami geologicznymi i liniami uskoków, a następnie rzutujemy je prostopadle na wcześniej wykreśloną linię powierzchni terenu. Warto przy tym na podstawie znaków oznaczających na mapie bieg i kierunek upadu warstw zaznaczyć przy powierzchni terenu krótkimi kreskami kierunek pochylenia powierzchni warstwy (rys. 8.2b).

9.    Nad linią powierzchni terenu, wyłącznie na okres konstruowania przekroju, wpisujemy przy poszczególnych warstwach ich oznaczenia literowo-cyfrowe, używane na mapie i w jej legendzie (rys. 8.2b).

10.    Łączymy odpowiadające sobie granice tych samych warstw pamiętając

0    tym, aby łączyć linią punkty wynikające z przecięcia się tej samej płaszczyzny ograniczającej warstwę (np. stropu) z powierzchnią terenu. Jeśli z układu warstw wynika, że na interpretowanym odcinku występują fragmenty fałdów lub całe fałdy, to przy powierzchni terenu zachowujemy podany dla warstwy lub wycinka terenu kąt upadu, dalej jednak „wyginamy” warstwy tak, aby uzyskać na przekroju część fałdu (synklinę lub antyklinę), wynikającą z u-względnionego ułożenia warstw różnych wiekowo. Istniejące pod powierzchnią terenu płaszczyzny ograniczające warstwy, tzn. strop i spąg, rysujemy na przekroju liniami ciągłymi, natomiast części fałdów, które istniały niegdyś powyżej obecnej powierzchni terenu — zniszczone przez procesy denudacyjne, liniami przerywanymi (rys. 8.2c). Informacje wynikające ze znaków biegu

1    upadu warstw należy traktować jako drugorzędne przy interpretacji budowy geologicznfej, gdyż nierzadko kierunek upadu pomierzony lokalnie na powierzchni terenu może w zasadniczy sposób odbiegać od ogólnego kierunku upadu charakterystycznego dla danego fragmentu fałdu. Występujące na mapie utwory czwartorzędowe (rys. 8.Ib) zalegają poziomo. Ich miąższość określa się na podstawie danych z literatury lub innych objaśnień. Układ warstw starszych, leżących pod nimi, należy interpretować na podstawie sąsiedniego obszaru (rys. 8.2c).

Rys. 8.3. Podstawowe kierunki geograficzne do stosowania na przekrojach geologicznych (tzw. „róż.a wiatrów")

11.    Płaszczyzny nieciągłości tektonicznych (uskoków, nasunięć) zaznaczamy liniami nieco grubszymi niż powierzchnie

I ograniczające warstwy. Jeśli nie znamy kąta I pochylenia płaszczyzn uskoków, zaznaczamy je liniami pionowymi i przedłużamy je

2    cm powyżej linii powierzchni terenu, i zaznaczając strzałkami skierowanymi w dół

lub w górę odpowiednio skrzydła zrzucone i wiszące (rys. 8.2c).

12.    Jeżeli nie znamy wielkości zrzutu uskoku, zaznaczamy ideowo względne przesunięcie warstw rozciętych uskokiem tak, jak to wynika z mapy w sąsiedztwie linii przekroju.