Obraz2

144 W. Kotarba

Licencje zwykłe

Przedmiotem licencji zwykłej może być:

-    korzystanie z rozwiązania chronionego prawami wyłącznymi (patent na wynalazek, prawo ochronne na wzór użytkowy, prawo z rejestracji wzoru przemysłowego i topografii układu scalonego, prawo wyłączne do odmiany rośliny);

-    korzystanie z rozwiązania zgłoszonego do ochrony, na które jeszcze nie uzyskano ochrony (wynalazek, wzór użytkowy, wzór przemysłowy, topografia, nowa odmiana roślin);

-    korzystanie z rozwiązania niezgłoszonego do ochrony, stanowiącego tajemnicę organizacji;

-    używanie znaku towarowego chronionego prawem ochronnym¹⁵¹,

-    używanie znaku towarowego zgłoszonego do ochrony, na który jeszcze jej nie udzielono;

-    korzystanie z utworu chronionego prawem autorskim.

Zakres korzystania z chronionej wiedzy określany jest w umowie pomiędzy licencjodawcą a licencjobiorcą. Umowa taka powinna mieć, pod rygorem nieważności, formę pisemną. Rozważając zakupienie licencji warto upewnić się, czy dany rodzaj wiedzy faktycznie podlega ochronie. Istnieje bowiem możliwość unieważnienia ochrony w całości lub w części. Ochrona może również wygasnąć¹⁵². Zakres korzystania z wiedzy zgłoszonej do ochrony, a także stanowiącej tajemnicę powinien być - moim zdaniem - również określony w pisemnie zawartej umowie, choć przepisy stanowią, że strony umowy mogą postanowić inaczej.

W zależności od zakresu upoważnienia wyróżnić można licencje ograniczone i licencje pełne. W zależności natomiast od zakresu udzielonej wyłączności licencje wyłączne i niewyłączne. Zarówno licencje ograniczone, jak i pełne, mogą być wyłączne i niewyłączne. Licencja pełna daje prawo korzystania z rozwiązań i używania znaków towarowych, w takim samym zakresie, co licencjodawca. Licencja wyłączna

¹⁵¹    Pojęcie licencji nie ma zastosowania do oznaczeń geograficznych. Każdy kto

spełnia warunki może z tego oznaczenia korzystać.

152

O czym była mowa w rozdziale 4, pkt. 9.

to licencja na rzecz tylko jednego podmiotu - nikt inny poza nim nie może uzyskać licencji. Tak więc najszerszy zakres praw daje licencja pełna i wyłączna, najwęższy licencja ograniczona i niewyłączna. W umowie licencyjnej strony mogą ustalić zakres potrzebnych do stosowania rozwiązań, informacji i doświadczeń. Jeśli takich ustaleń nie będzie, wówczas z mocy prawa automatycznie powstaje konieczność udostępnienia przez licencjodawcę wszystkich niezbędnych danych, umożliwiających korzystanie z udostępnianego rozwiązania.

Czas trwania licencji określony powinien być w umowie, nie może on być jednak dłuższy niż czas trwania praw wyłącznych lub zachowania rozwiązania w tajemnicy. Za zgodą licencjodawcy udzielić można dalszej licencji - tzw. sublicencji. Licencje udzielane w oparciu o rejestrację wpisane są (zwykle na wniosek) do urzędowych rejestrów. Przeniesienie praw do wiedzy na inną osobę nie zmienia nic w zakresie udzielonych wcześniej upoważnień w postaci licencji. Są one nadal ważne. W przypadku utworów umowa o korzystanie z utworu (licencja) odnosi się wyłącznie do wskazanych w niej (znanych) pól eksploatacji utworu. Jeśli w umowie nie określono czasu trwania licencji, wówczas wynosi on pięć lat. Jeśli nie wskazano terytorialnego zakresu działania licencji oznacza to, że chodzi o terytorium państwa, w którym licencjobiorca ma swoją siedzibę. Brak wyraźnego zastrzeżenia w umowie, że licencja udzielana jest wyłącznie na rzecz danego podmiotu oznacza, że licencjodawca może udzielić kolejnych licencji.

Przed przekazaniem poufnych informacji, stanowiących tajemnicę danego podmiotu gospodarczego, powinno nastąpić podpisanie umowy o poufnym ujawnieniu. W umowie tej należy przede wszystkim określić: temat informacji, datę ujawnienia i czas trwania tajemnicy, zakres stosowania ujawnionej informacji i osoby upoważnione do tego ujawnienia, istnienie innych upoważnień do ujawniania informacji, oświadczenie o utrzymaniu informacji w tajemnicy (przez obie strony), możliwości udostępnienia informacji innym osobom, sankcje za niedotrzymanie umowy. Zobowiązania zawarte w umowie o zachowaniu tajemnicy wygasają, gdy możliwe jest udowodnienie, że ta sama informacja była ogólnie dostępna lub była w posiadaniu odbiorcy, była wcześniej przekazana odbiorcy bez obowiązku zachowania poufności, itp.