img804

Ale istnieje wiele sytuacji, w których jest to mniej oczywiste. Itojedyncza rozmowa zwykle może być zidentyfikowana i wyodrębniona bez Co jednak z długą debatą parlamentarną, która (z przerwami) może cigf- się całymi dniami? Czy chodzi tu o jeden dyskurs, czy o dyskurs Ł ijjny". składający się z szeregu „odcinków” (w kolejnych dniach), o Mrseorę różnych dyskursów (wystąpień posłów), czy też może o coś jeszcze Bk-z:? Te same problemy wyłaniają się w takich przypadkach, jak debata, ^MEzooa na określony temat na łamach gazety, jak odcinki w serialu Mkwizyjnym, różne hasła w encyklopedii lub choćby poszczególne artykuły L w as ; oto książce.

Imrrmi słowy, gdy tylko zaczniemy nieco bliżej przyglądać się „życiu mnemu" dyskursu, napotykamy komplikacje, nierozwiązywalne na wiedzy zdroworozsądkowej. W takim razie potrzebujemy teoretyczno; ęć. które zdefiniują początek i koniec tekstu oraz wypowiedzi, i koherencję komunikatu, relacje intertekstualne między różnymi fcfcnrsanii. intencje nadawcy, okoliczności, czas, miejsce i inne aspekty lekstu komunikacyjnego. Wziąwszy więc pod uwagę wymienione przyleglibyśmy wprowadzić rozróżnienie między dyskursami „prostymi” i izonymi" albo między dyskursami i całymi „kompleksami dyskursów”.

Opis teoretyczny

W rym miejscu widać, że - w związku z ograniczeniami intuicyjnej i ■kit —rolnej charakterystyki dyskursu - potrzebujemy bardziej eksplicytnego, tsorer-cznego ujęcia dla uchwycenia wielu właściwości tekstu i wypowiedzi.

Zamiast, dajmy na to, powiedzieć po prostu, że dyskurs jest sposobem uńcia języka”, musimy rozszyfrować, co to właściwie znaczy, na przykład ■piBijąc. co się składa na takie użycie języka, jakie są jego komponenty, jak są erre uporządkowane lub jak mogą być łączone w większe konstrukcje, ptodobne pytania można zadać w związku z procesami porozumiewania się lub z ćmałaniami, realizowanymi poprzez uczestniczenie w komunikacji.

Tak więc opisy dyskursu koncentrują się na różnych strukturach. prana tyka może opisywać zdania jako ciągi wyrazów, które występują w ^CLsrym porządku. Jedynie niektóre z tych sekwencji pozwalają utworzyć gramatyczne i znaczące zdania. Podobnie, jeśli chcemy stworzyć strukturalny męis dyskursu, możemy zacząć rozpatrywać go jako ciąg zdań, czyli jako raa-:a następujące po sobie w określonej kolejności. Niektóre z tych lekwencji utworzą sensowne, koherentne i akceptowalne dyskursy, podczas _r: ans - nie. Innymi słowy, opis strukturalny powinien ujawnić różnorakie ■cłacje i warunki, które definiują „dyskursywność” sekwencji zdaniowych.

Zarówno zdrowy rozsądek, jak i pewien rodzaj wiedzy szkolnej już nie wystarczą, by odpowiedzieć na bardziej szczegółowe i techniczne pytania dotyczące tych i innych struktur dyskursu. Musimy wiedzieć więcej o właściwościach zdań oraz pozostałych składników i konstrukcji, jak też o ich

13