Obraz6

iriiański (sex auctores), następnie zaś — od «*

i wczesnochrzesc.ja •    _wspólczesny (uucton; neto). Ponad,_0u

,200 r. -    * _{h oraz} zakonnych istniało środowisko piel^

szkołach katedralnycn ^ _|ylko związanych z życiem publiczny^

jące szereg um^,eJ«n» ' _{( sądowe}), które niezbędne są do real„_a. (kazania. miW «^0I“ „ego. zwłaszcza misteriów: wykształcą cji dramatu ^srcdnl°' teologiczna, umocowanie organizacyjne literackie. ^kompe“"^ _warlink. do prób. zapotrzebowanie dydak-stale zespoły postauają    _fesj₀naln> śpiew Przynajmniej _te?u

tyczne, tradycja    środowisko akademickie ani praktyka

ostatniego nie g'^varJ

prawnicza. .    _{ncii na}wct dzieła tak powierzchownie

w późniejszej _K„J_lka Kadłubka spotykamy komentarz dotykającego ^leatn‘ .    ,435 1436) do Prologu, określający

(dyktando Jana tW _wnionc jcs, odbywanie widowisk. Jedną

fShTes^Snek gżenie w pracy (causa reereacoms e, alle-

viaminis laboris).    _jcst _nu./c jeszcze pożytkiem uty

^yiⁿ⁰rel ekreacyiny jest tym ostatnim składnikiem, który

*■    —*¹ ”•

czości.

10. Język polski

Górze się nam stało!

41 _ Książę Henryk Pobożny wykrzykuje podczas bitwy

pamiętne słowa.

Najstarsze zdanie polskie, jakie trafiło do nas, gdyż zostało . , ■ opisane, wypowiedział cudzoziemiec, a w dodatku dywer-śTnt Był to okrzyk „Biegajcie, biegajcie” (uciekajcie, bicżajcie), kiory przed bitwą legnicką w 1241 r. wśród części polskich wojsk spowodować miał popłoch. Sprawcą był bodaj żołnierz ruski w tatarskiej służbie, który Polaków namawiał do ucieczki po polsku, a po tatarsku zachęcał swoich do walki.

Zaraz po pierwszym wypowiedziano drugie najstarsze zdanie: wygłosił je już Polak, książę Henryk Pobożny: na wieść o ucieczce oddziału Opolan z księciem Mieczysławem, który dał się oszukać dywersantowi, krzyknął on: „Górze się nam stało!" (czyli: spotkało nas:wielkie nieszczęście). Obydwa przekazał nam dopiero Jan Długosz (zm. 1480) pisząc o tej bitwie w swoich łacińskich Rocznikach, przyczyni,jak wierzymy, musiał skorzystać z wcześniejszego źródła, które zapamiętało tamte polskie zdania. Zwłaszcza pierwsze z nich sprawia wrażenie trudnego do wymyślenia, drugie jest już zrozumiałą w takich razach reakcją, którą można było odtworzyć, aczkolwiek włączenie tych wypowiedzi polskojęzycznych do łacińskiej narracji niezwykle rzadkie u Długosza —jest sygnałem ich autcntyczno-^SCI1 potwierdza ich wyjątkowość.

Dotykamy obszernego i trudnego zagadnienia ni owy Htezależnej w źródłach historycznych, która przybierała postać Opowiadanych przez omawiane postacie okrzyków, sentencji.

147