Obraz8

ośrodkiem kultu zwycięstwa grunwaldzkiej, najsilniejszy _w|adyslawa Jagiełły; katedra wawelska ' X ^S"^tg°, °tr7vżackie chorągwie i przewodziła w świ_ęceniu ^ ^^walczyk 1987; Lalik 1981) ..Musiała żyć _U| ^Steina- Na takim gruncie, w kręgu Uniwcrs^^

^{1 57} i^stawać i wiersze, i kazania okolicznością _A > Marian z Jeziorka (późniejszy prowincja! bernard! ""

■tójSŁ**- <^,459> * ■*“*« *» «»';•*

okazją zas ^ _{s 69)}    W

Kygnnej''bitwie grunwaldzkiej ponad su, |_at , i_ne „negrywanie pokoju z Krzyżakami, rewindykacja z* * ¹ piz nich terytoriów mogła być tylko częściowa ( Prusy Królevs,_k Kolejne pokolenia rzeczoznawców musiały wiedzą wspom_agać|J lityczne akcje. Jakub z Szadka działający w I 1457 1475 i dyplomata w 1464 otwierał rokowania pokojowe w Toruniu bron,* polskości Pomorza jako ziemi zasiedlonej przez naród plcmienU i języka polskiego, który miastom, górom, rzekom i innym miejscom nazwy ponadawał, zanim zakon krzyżacki powstał (PJ[), _s. 353) Nieco okrojone państwo krzyżackie, przekształcone ustrojowo (Prusy Książęce), zostało przez polskiego króla wypuszczone na ścieżkę suwerenności.

Bellum Prutenum Jana z Wiślicy (1516) to pierwszy oryginalny epos o stosunkach polsko-krzyżackich. Narracja ukierunkowana na bitwę czy też Wojnę pruską, jak nazwano polski przekład, ale zakreślona z rozmachem, zaczyna od dziejów bajecznych Krakowa, opowiada następnie z werwą bitwę, a kończy współczesną pochwalą Zygmunta Starego. Plezia tak charakteryzuje Jana z Wiślicy:

Jego wiersze są często wymuszone, dziwaczne, bardzo jeszcze w cali] fakturze i obrazowaniu średniowieczne (...) [Jednak] on pierwszy miał odwagę zdobyć się na próbę epopei historycznej i przyoblec w kształt poetycki wielkie wydarzenia naszych dziejów narodowych; jeśli zaś przypomnimy sobie, że na godną realizację takiego zamiaru trzeba było czekać az do Bana Tadeusza, (•••)^{10 03} pewno życzliwszym okiem będziemy patrzeć na tego naw pół [sic] średniowiecznego jeszcze kontynuatora obfitych w XV w. wierszy o bitwie grunwaldzki^ (NPPŁ. s. LXIX)

Próbka tonu — wiersze otwierające część pierwszą, poświęconą pradziejom Polski:

₁(„ai. j S me ręka, NPPL s 47)

mroźną Niedźwiedzicą, dzierżąc

„Wierzono przestrzenie, słynące z od,i , -----/

n niski, bo choć down,OJ tubylec ^ '

Stnocjl. przecież słusznie chrobre L* ' gj,ciasnego imienia nazwało tę „ ' ^c Ptcmi_v-Lech byl w pierwszym królem, twórca"! ' "'

Ontgnn byl Ornkdm. sławi, niezwykli, „f'' ^pa"^s,'va

^{,Pr/W J Sn,Crelta}- ^PŁ ₈’ ₄₇₎

. _cpickic spojrzenie, możliwe dzięki temu, że świador ^Wl uzyskBla    fundament spójnej wiedzy o przcszlt

_t^'0^cżna _sj_{ę w}lasna. pradawna i zbudowana czynem dawnych

““^Dzięki e^{odnyin ich nast}?P^com owe czyny Stały się ov, ^„ajmmej tak się wtedy wydawało.