Odyseja pojęcia5

362

Elida — miasto i kraj w płn.-zach. części Peloponezu.

Elizejskie Pola — równina na krańcach ziemi lub w podziemiu, miejsce pobytu dusz błogosławionych.

E n i p e u s — rzeka w Tesalii i bóg tej rzeki.

E p e j o s — syn Panopeusa, jeden z bohaterów greckich pod Troją, dzielny pięściarz i budowniczy drewnianego konia, w którym pierwsi Grecy dostali się do Troi. E p e j o w i e — mieszkańcy płn. Elidy na Peloponezie. Epikasta — zwana też później Jokastą (p. Edyp). E r e b o s — najgłębsze ciemności w podziemiu, właściwa siedziba Hadesa.

Erechteus — stary heros attycki, syn Ziemi, wychowanek Ateny; wyobrażano go sobie pod postacią węża czy człowieka o ciele wężowym (symbol jego przynależności do ziemi attyckiej).

Erembowie — nieokreślony lud wschodni, może Aramejczycy.

Eryfila — p. Amfiaraos i Alkmajon. Erynie — stare bóstwa ziemne (chtoniczne), brane były na świadków przysiąg i zobowiązań ludzkich i stały na straży ich nienaruszalności. Wyobrażano je sobie jako mściwe niewiasty o włosach wężowych, z głębin Hadesu czyhające na wiarołomnych.

Eteokreci — pierwsi mieszkańcy Krety, autochtoni kreteńscy.

eter — wyższa, czysta warstwa powietrza, otaczająca siedziby bogów.

Etiopowie — ciemnoskóry lud, zamieszkały na krańcach ziemi nad Okeanem, nadzwyczaj pobożny i cieszący się wzajemną życzliwością bogów. Kiedy Homer chce usunąć boga od wpływu na losy bohaterów, posyła go najchętniej na ucztę do Etiopów.

Etolia — kraj w zachodniej części Grecji Środkowej. E u b e a — wyspa ciągnąca się wzdłuż wsch. wybrzeża Grecji Środkowej.

Eumelos — syn Admieta, król Fer w Tesalii, bohater wojny trojańskiej, sławny ze swoich koni. Żoną jego była Iftima, siostra Penelopy.

Euros — uosobiony wiatr południowo-wschodni.

Eurypil os — syn Telefosa i siostry Priama, Astio-chy, król Myzji, dzielny sprzymierzeniec i ostatni obrońca Troi. Poszedł pod Troję za namową matki, której Priam ofiarował za to złotą latorośl w^Tinną — dzieło Hefajstosa.

Eurytion — jeden z Kentaurów (p. P e j r i t o o s).

Eurytos — syn Melaneusa, król Ojchalii, uczył młodego Heraklesa sztuki łuczniczej; jego synem był zabity przez Heraklesa Ifitos, a córką — Iola, rywalka żony Heraklesa, Dejaniry.

F a e t o n — koń w rydwanie Jutrzenki.

F a j d r a — siostra Ariadny, żona Tezeusza.

F a j s t o s — miejscowość na południu Krety.

f a r o s —■. wytworne okrycie wierzchnie z płótna, noszone przez mężczyzn epoki homeryckiej zamiast zwykłej wełnianej chlajny.

F e j a — miasto i przylądek w Elidzie.

Fenicja — kraj nadbrzeżny wsch. krańcu Morza Śródziemnego, naprzeciw Cypru.

F e r e s — syn Kreteusa i Tyro, założyciel Fer w Tesalii.

F e r y (właściwie: Fary) — miasto w Mesenii na Peloponezie.

Fery — miasto w Tesalii położone nie opodal gór Pe-lionu i Ossy.

F i 1 o k t e t — syn Pojasa z Magnezji, sławny łucznik i przywódca łuczników. W drodze pod Troję, ukąszony przez węża, pozostał na Lemnos; Grecy sprowadzili go do obozu dopiero później za poradą wieszczka Helenosa. Od strzały Filokteta poległ sprawca wojny trojańskiej, Parys.

Fojbos — (ćosł.: świetlisty, czysty) przydomek Apol-lona jako słonecznego boga.

F o r k i s — starzec morski, syn Morza i Ziemi, miał ze swą siostrą Keto córkę, wspomnianą przez Homera nimfę Toosę.

forminga — najstarszy grecki szlachetny instrument muzyczny, zbliżony kształtem do naszej harfy, bogato