Odyseja pojecia 2

wszechnie obowiązującej uchwały; stąd — również miejsce zgromadzeń, plac w mieście lub w obozie.

A j a j a — bajeczna wyspa, siedziba czarodziejki Kirke.

A j a s — syn Oileusza, króla Lokrów, najszybszy w biegu po Achillesie bohater wojny trojańskiej, ściągnął na siebie gniew Ateny, kiedy w czasie zdobycia Troi sponiewierał córkę Priama, Kasandrę, szukającą schronienia u stóp posągu bogini.

A j a s — syn Tclamona, króla Salaminy, pod Troją zastępował Grekom Achillesa, gdy ten, uniesiony gniewem, wstrzymywał się od walki; z wszystkich bohaterów tylko jemu ustępował dzielnością, siłą i urodą. Kiedy po śmierci Achillesa Tetyda przeznaczyła jego zbroję dla najdzielniejszego z Greków, kobietom trojańskim postawiono pytanie, kto najbardziej przyczynił się do zguby ich miasta. Orzekły, że Odys; wyrok ten był dla Ajasa takim ciosem, że przypłacił go życiem.

A j e t e s — syn Heliosa, król Ai (Kolchidy), posiadacz złotego runa, które było celem wyprawy Argonautów pod wodzą Jazona. Ajetes starał się go zgubić, Jazon jednak z pomocą córki Ajetesa, Medei, wykradł złote runo i uszedł z Kolchidy.

A j g i — jako siedziba Posejdona trudne do zlokalizowania. Doszukiwano się ich w Achai (na płn. wybrzeżu Peloponezu, gdzie stała świątynia Posejdona), ale także na Eubei, na Morzu Egejskim między Tcnos a Chios itp.

Ajgistos — syn Tyestesa, stryjeczny brat Agamem-nona; uwiódł żonę Agamemnona, Klitajmestrę, zamordował bohatera po jego powrocie spod Troi i ożenił się z Klitajmestrą. Padł z ręki mściciela, syna Agamemnono-wego, Orestesa.

A j o 1 i a — bajeczna wyspa, siedziba szafarza wiatrów Ajolosa.

A j o 1 o s — najstarszy syn Hellena i nimfy Orseis, władca tesalskiej Magnezji, odziedziczył po ojcu ziemie położone między rzekami Asopos i Enipeus. Od niego miało wziąć początek greckie plemię Eolów, którzy zajęli znaczne obszary Hellady; znalazło to wyraz w podaniu

0    7 synach Ajolosa, założyciela różnych miast greckich; kilku z nich Homer wymienia.

Ajzon — syn Kreteusa i Tyro, prawowity władca Jol-kos, ojciec Jazona.

Alfejos — największa rzeka na Peloponezie (w Arkadii) i bóg tej rzeki.

Alkmajon — syn Amfiaraosa i Eryfili, sam lub razem z bratem Amfilochosem zabił swoją matkę z zemsty za to, że namówiła Amfiaraosa do wyprawy przeciw Te-bom i w ten sposób przyczyniła się do jego śmierci. Erynie zesłały na matkobójcę szaleństwo.

A1 k m e n a — żona Amfitriona z Tirynsu w Argolidzie, matka Heraklesa; ojcem Heraklesa był Dzeus, który uwiódł Alkmenę przybrawszy na się postać Amfitriona.

Aloeus — ojczym Otosa i Efialtesa, zwanych od jego imienia Aloadami.

ambrozja — pokarm bogów nieśmiertelnych, ale (u Homera) także maść o cudownych własnościach.

ambrozyjski — nieśmiertelny, boski, święty.

Amfiaraos — syn Oiklesa, znakomity wieszczek

1    bohater grecki, razem z Adrastosem władał nad Argos. Kiedy Adrastos ujął się za swym zięciem Polinejkesem i przygotowywał słynną wyprawę siedmiu bohaterów przeciw Tebom — Amfiaraos, przewidując jej nieszczęśliwy koniec, nie chciał wziąć w niej udziału. Wyruszył jednak, namówiony przez swoją żonę Eryfilę, którą Poli-nejkes przekupił w tym celu złotym naszyjnikiem swej babki Harmonii. Pod Tebami, w czasie ucieczki pokonanych bohaterów argiwskich, Amfiaraos zapadł się z rydwanem pod ziemię i bogowie przenieśli go między nieśmiertelnych.

Amfilochos — p. Alkmajon.

Amfion — syn Dzeusa i Antiopy, uchodził razem ze swym bliźnim bratem Dzetosem za budowniczego beockich Teb. Był tak niepospolitym muzykiem, że kamienie tebań-skiego muru same się miały układać na dźwięk jego ki-tary.

Amfion — syn Jazosa, król beockiego (minijskiego) Orchomenos.