P1010235

próbuje kontrolować to, co nieokreślone, i utożsamia się z martwymi obiektami, by śmierć jako prawdę wykluczyć ze swej nieświadomości.

W tekście Stokera - dowodzi Bronfen - histeryczny dyskurs opanował dwie narzeczone, Lucy Westenra i Minę Murray, które reagują na ewokowany przez wampira ślad śmierci. Dracula jako śmierć przemawia przez medium ich dał. Postawę neurotyczną natomiast zajmują adoratorzy Lucy i Miny oraz lekarze, którzy nie reagują wprost na zew śmierd, okazując to przede wszystkim w sposobie, za pomocą którego wyganiają jej żywą obecność ze społeczeństwa. Dokumentacja i transkrypcja, jakie prowadzą, oznaczają semantyczną stabilność - w przedwieństwie do pierwotnych uczuć, nieświadomych życzeń oraz snów,

„Kobiece ciała - narzeczone, somnambuliczki, wampiry i zahipnotyzowane media - są obrazami pracy śmierci w życiu. Zmuszają one mężczyzn do tego, by zdystansować się od owych erotycznie kodowanych doświadczeń dezintegracji”. Polujący na wampira mężczyźni opanowują śmierć przez unieruchomienie tego, co płynne, wieloznaczne i niestałe. Podwójna świadomość skaleczonych przez śmierć (ukąszonych przez Draculę) kończy się wraz z jego ostatecznym rozpadem. Mina ustanawia się teraz jasno jako kobieta i matka w stosunku do fallusa, a trup Lucy uzyskuje jednoznaczny status zwłok podlegających oswojonej śmierci (w przeciwieństwie do nie-oswojonej, reprezentowanej przez Draculę). Ciała oscylujące między życiem a śmiercią uzyskują stabilne oznaczenie.

Przytoczone fragmenty analizy Draculi przez Bronfen pozwalają uchwycić płtiowe odniesienia dla odmienności postaw wobec śmierci, które rzutują na ujęcia tematu wampirycznego.

Kadr z filmu The Devil Rides Out] reżyseria: Terence Fisher, produkcja: Wielka Brytania 1968