P1010354

zresztą zaczerpnięte z powieści autobiograficznej Glenawon (1818) Caro-line Lamb, w której „przedstawiła Byrona pod postacią perfidnego Ruthwe-na Glenarvona; przynosi on zgubę swym kochankom, aż wreszcie porywa go diabeł, który na tę okazję występuje jako widma jego ofiar"¹³. Praż uważa, że wampir-kochanek-mężczyzna w pierwszej połowie XIX wieku „nabiera bajronowskich barw” pod każdym względem¹⁴.

Jest on arystokratą-libertynem-mizantropem. Bywał jednak na salonach i tam jego zimne spojrzenie powodowało niewytłumaczalne odrętwienie, nawet u najodważniejszych. Z rozkoszą uwodził niewinne i cnotliwe młode dziewczęta, które pod jego wpływem zaczynały się oddawać rozwiązłemu trybowi żyda. Odnawiał swe siły witalne, pijąc kobiecą krew, i w promieniach księżyca zmartwychwstawał po śmierti. Czarował swoją mroczną pięknością, która zapowiadała już nową genealogię wampirów, różną od „bałkańskich” potworów¹⁵. Leatherdale sądzi, że lord Ruthwen jest bardziej łotrem gotyckim niż „nowym” wampirem literackim¹⁶, ale jego postać będzie sprzyjała czemuś bardzo istotnemu: postępującej seksualizacji wampira.

Bela Lugosi, król wampirów, autograf na druku reklamowym do Księcia DracuK

Badacze, którzy kładą nacisk na homoseksualizm Byrona¹⁷, uznają podróż dwóch przyjadół, i to do Grecji, za motyw kluczowy obydwu tekstów - jako ulubiony motyw iniq‘aq'i homoseksualnej. Owszem, kobiety padają ofiarą