P1010366

IPIRIADA 186

znały się też - jak u Leśmiana - jako nawzajem przyśnione. Spotkanie z wyśnioną CarmiUą może oznaczać też przebudzenie pożądania uśpionego w Laurze. Wstrząsowi rozpoznania towarzyszy groza, pomieszana z zachwytem. Gdy Carmilla pyta Laurę, czy i ona odczuwa tę „osobliwą moc”, która tak ją ku niej przyciąga, Laura myśli, że doznaje „niepojętego pociągu ku <77 pięknej nieznajomej”, ale jednocześnie coś ją od niej odpycha. „Dziwne, pełne niepokoju podniecenie, niewątpliwie przyjemne, łączyło się jednak zawsze (80 i niezmiennie z uczuciem strachu i odrazy”. Był to rodzaj transu czy odurzenia, paraliżu czy odrętwienia - coś, co zazwyczaj odczuwają żywi podczas spotkania z wampirami, a co jest znakiem przekroczenia jakiegoś zakazu, dotyczącego bądź nekrofilii, bądź homoseksualizmu.

Laura w swej opowieści nieraz powraca do obrazów zniewalającej piękności Carmilli. Szczególnego znaczenia nabierają wspaniałe włosy wampirzycy. „Nigdy nie widziałam włosów tak gęstych i długich [...]. Często unosiłam je w dłoniach i śmiejąc się, podziwiałam ich ciężar. [...] Lubiłam rozpuszczać 378 je, patrząc, jak spadają na ramiona, splatać je i rozplatać”. Miały kolor ciemnego brązu ze złotym połyskiem. Mieniły się zatem miedzią. No, cóż - niebezpieczne piękno Meduzy, tego symbolu płci kobiecej.

W apostrofach Carmilli do Laury wyrazy miłości mieszają się z okrucieństwem. „Kochana, kochana - szeptała - żyję w tobie, a moja miłość jest tak 387 wielka, że cię zabije”. „Musisz pójść ze mną, aż do kresu, do śmierci, kocha-389 jąc mnie. Albo nienawidząc”. Słowem: musimy umrzeć razem, by potem razem żyć. Konwencjonalne wyznania miłosne nabierają innego znaczenia,

⁴ Por. P. Hocke, Yampirmnen..., s. 57-67.

Elsa Martinelli jako Georgia Monteverdi i Annette Vadim jako Carmilla von Karnstein w pierwszej powojennej filmowej adaptacji Carmilli Sheridana Le Fanu. Kadr z filmu I umrzeć z rozkoszy (Et mourir de plaisir); reżyseria: Roger Yadim, produkcja: Włochy 1960

Na stronie obok: kadr z filmu / umrzeć z rozkoszy