P1010408

IOHAKN WOl.FGAN G GOETHE: NARZECZONA Z KORYNTU 240

Dla młodzieńca napełnia swą czarę,

On ją duszkiem wychyla i nadal Jej miłości domaga się z żarem;

Biada sercu młodego, o biada!

Wciąż się wzdraga dziewczyna, Chłopiec blaga, zaklina,

W końcu z łkaniem na łoże upada.

Wtedy przyszła żałosna, zmartwiała. „Jakże cierpię, że ci ból sprawiłam!

Ach! Lecz kiedy dotkniesz mego ciała,

Z dreszczem grozy poznasz, com taiła.

Bo jako śniegi biała,

Ale na lód skostniała Jest, o panie, wybrana twa miła".

Śmiało porwał ją w swoje objęcia, Młodość, miłość żar w piersi mu wlały; „Ja bym ogrzał dę, wierzę w to święcie, Choćby z grobu dę bogi przysłały! Pocałunki gorące Żarem krwi pałające!

Czy nie płoniesz od ust rozgorzałych?”

Mocny uścisk tętni upojeniem,

I łzy słone zraszają ich miłość,

Ona żądnie ssie mu z warg płomienie, Jedno czude tych dwoje złączyło.

Jego miłośd siła Martwą jej krew zbudziła,

Ale serce w jej piersi nie biło.

A tymczasem po domu komnatach Jeszcze matka się snuje śród nocy.

Długo słucha i słucha na czatach,

Gdyż ją dziwne dolatują głosy: Rozkoszny szept i skarga U kochanków na wargach 1 szał pieszczot, i westchnień miłosnych

Nieruchomo przystaje, zdumiona,

Nie jest pewna, czy ją słuch nie myli.

I znów słyszy miłości imiona,

Gniewne prośby i szczebiot przymilny. „Cicho! Zapiał trzeci kur!

Ale jutro nocą tu

Przyjdziesz znów?” I całusy po chwili.

Matka z długo hamowanym gniewem Otworzyła gwałtownie podwoje:

„Wstyd! Myślałam, że nie ma tu dziewek,

Co kalają z obcym gniazdo moje!"

I porywczo wchodzi tam,

By przy jasnym świetle lamp Ujrzeć - Boże! Ujrzeć dziecię swoje.

A młodzieniec z przerażeniem bierze Kwef kochanki, by ją nim osłaniać,

To znów na nią narzuca kobierzec,

Ale ona ukrywać się wzbrania.

Przemocą, niecierpliwa,

Zasłony z siebie zrywa,

Wolno, długo powstaje z posiania.

„Matko! Matko! i głuchym głosem rzekła -Tak zazdrościsz mi tej nocy z miłym,

Że wyganiasz mnie stąd, z tego ciepła? Więc mię bogi na rozpacz zbudziły?

Czyż jeszcze ci za mało,

Że truchłem moje ciało,

Że mnie w mroki wpędziłaś mogiły?

Z zimnej, czarnej grobu deśni Przyszłam szukać tu sprawiedliwości Ni kapłanów twych brzęczące pieśni, Ni ich modłów nie pomoże glos d. Sól i woda nie studzą Młodych serc, gdy się zbudzą, Ach! I ziemia nie studzi milośd.