P1010524

~ A więc ~ zapytał - zasypiasz co wieczór kwadrans przed dziewiątą?

“ Tak, mimo iż usiłuję na wszelki sposób opanować senność.

“ I widzisz jakby otwierające się drzwi?

-    Tak, choć zamykam je na rygiel.

-1 czujesz dotkliwy ból w szyi?

-    Tak, choć ledwie znać na niej ślad jakiejś rany.

-    Czy pozwolisz mi ją obejrzeć? - zapytał.

Przechyliłam głowę na ramię, a Gregoriska obejrzał bliznę.

-    Jadwigo - rzekł po chwili - ufasz mi?

-    Jakże możesz pytać? - powiedziałam.

-    Wierzysz w moje słowo?

-    Tak jak w ewangelię.

-    A więc, Jadwigo, przysięgam na honor, że nie przeżyjesz tygodnia, o ile nie zgodzisz się zrobić, dziś jeszcze, tego, co ci powiem!

-    A jeśli się zgodzę?

-    Jeżeli się zgodzisz, będziesz może uratowana.

-    Może?

Gregoriska zamilkł.

-    Cokolwiek ma się stać - podjęłam - zrobię to, co mi każesz.

-    Słuchaj więc - powiedział - a przede wszystkim, nie trwóż się. W twoim kraju, tak jak na Węgrzech, jak w naszej Rumunii istnieje zabobon.

Zadrżałam, gdyż przypomniał mi się ów zabobon.

-    Ach - rzekł - wiesz, o czym chcę mówić?

-    Tak - odparłam. - Widziałam w Polsce ludzi ulegających wpływowi owego straszliwego zjawiska.

-    Masz na myśli wampiry?

~ Tak. Widziałam w dzieciństwie, jak w jednej z wiosek mojego ojca odkopano na cmentarzu czterdzieści osób... Zmarły one w ciągu dwóch tygodni, ale nie można było odgadnąć przyczyny ich śmierci. Siedemnaście spośród nich posiadało wszelkie oznaki zdradzające, iż są wampirami, to znaczy - zachowały świeżość i rumieńce, jak żywe. Reszta - były to ich ofiary.

- I co zrobiono, aby uwolnić od nich wieś?

~ Wbito im w serce pal, a potem spalono.

~ Tak właśnie postępuje się zwykle, ale nam to nie wystarczy. Ażeby cię uwolnić od upiora, muszę najpierw go wykryć i klnę się niebem, że go wykryję! Tak, jeżeli trzeba, będę z nim walczył pierś o pierś, kimkolwiek jest!

~ Ach, Gregoriska! at zawołałam przerażona.