par01

I (

się naprzód ostrożnie, zatrzymując się od czasu do czasu.

O świcie 'kolumna przybyła do prefektury w Roche-Oysel*, stąd właśnie pochodził oddział gwardii narodowej, który dokonał bojowego czynu. Oczekiwała ich trwożna i podniecona ludność miejscowa. Gdy ujrzano hełm jeńca, wybuchła szalona wrzawa. Kobiety podnosiły w górę ramiona, staruszki płakały, jakiś dziadek cisnął w Prusaka swą kulą, raniąc w nos jednego z jego stróżów.

Pułkownik ryknął:

—■ Czuwajcie nad bezpieczeństwem jeńcal

Oddział stanął wreszcie przed ratuszem. Otworzono więzienie i wtrącono doń Waltera Schnaffsa, uwolnionego z więzów.

Dokoła budynku stanęło na straży dwustu uzbrojonych ludzi.

Wtedy oszalały z radości Prusak, mimo że od dobrej chwili nękały go objawy niestrawności, rozpoczął wariacki taniec, wywijając rękami i nogami; tańczył i wydawał zwycięskie okrzyki, aż wreszcie wyczerpany zwalił się na podłogę.

Dostał się do niewolił Był uratowanyI

Tak oto zamek Champignet* odebrany został nieprzyjacielowi po niespełna sześciu godzinach okupacji.

Pułkownik Ratier*, kupiec bławatny, który na czele gwardii narodowej z Roche-Oysel odniósł to zwycięstwo, został odznaczony orderem,

x

1883

Tłum. Róża Czekańska-Heymanowa

Roche-Oysel r— czyt: Rosz-Uazel.

Champignet — czyt.: Szampinie.

Ratier — czyt.: Ratie.

Parasol

Pani Oreille* była kobietą .oszczędną. Znała wartość grosza i posiadała cały arsenał surowych zasad tyczących się gromadzenia pieniędzy. Służąca jej z pewnością niełatwo zdobywała koszykowe, a panu Oreille tylko z największym trudem udawało się uzyskać parę su na drobne wydatki. A tymczasem powodziło im się zupełnie dobrze, nie mieli dzieci? ale pani Oreille doświadczała prawdziwej boleści widząc, jak srebrne monety opuszczają jej dom. Doznawała wtedy uczucia wewnętrznego rozdarcia i za każdym razem, gdy musiała zdobyć się na jakiś większy wydatek, mimo że był on nieodzowny, bardzo źle spała w nocy.

Oreille stale powtarzał żonie:

—    Powinna byś mieć trochę lżejszą rękę, przecież i tak nie wydajemy nigdy na życie całych naszych dochodów.

—    Nigdy nie wiadomo, co może się zdarzyć — odpowiadała. — Lepiej mieć za dużo niż za mało.

Była to drobna czterdziestoletnia kobiecinka, żywa, pomarszczona, -czyściutka i często podenerwowana.

Mąż przy każdej okazji użalał się na jej skąpstwo, które narażało go na przykrości. Niektóre z nich były szczególnie dotkliwe, gdyż godziły w jego próżność.

Oreille — czyt.: Orej.

6 — Wybór nowel 81