pkm osinski
79

6. Sprzęgłu

Często stosowane są sprzęgła cierne wielopłytkowe, powstające przez zwielokrotnienie sprzęgła tarczowego. Płytki tego sprzęgła (rys. 6.39) są osadzone na przemian, jedna na wypustach zewnętrznych jednej tulci, druga na Wypustach wewnętrznych drugiej tulei. W ten sposób część płytek może poruszać się z jednym wałem, pozostałe z drugim. Płytki umieszczone są luźno. W celu połączenia wałów należy płytki docisnąć Wykonuje się to za pomocą dźwigni i przesuwnej tulejki Na rysunku widzimy sprzęgło w położeniu włączonym. Obliczenie przeprowadzamy jak w przypadku sprzęgła tarczowego, uwzględniając tylko, że mamy tu nie jedną, a i-l powierzchni ciernych, gdzie i — liczba wszystkich płytek. Wówczas

młi    H -    Ul

^P “    - DlK -W,* D_w) gg*    jS|

Rys. 6.40. Sprzęgło cierne słoikowe

Sprzęgło stożkowe przedstawiono na rys. 6.40. Tarcze maja stożkowe powierzchnie cierne. Jedna z nich jest zaklinowana na stale, druga może się przesuwać na wpuście. Powierzchnie cierne są tu powierzchniami stożkowymi o kącie pochylenia tworzącej a. co umożliwia uzyskanie tej samej siły tarcia przy mniejszej sile włączającej niż w sprzęgle tarczowym. Siła włączająca P. powoduje tu bowiem powstanie nacisku normalnego

N =    (&0)

sina

a więc siły tarcia

r I Np = p.

(6,341

Wprowadzamy, podobnie jak w gwintach, pozorny współczynnik tarcia

HB

(6*35)

Kąt a zawiera się w granicach 15    20°. Moment, jaki może przenieść sprzęgło

TD P.pD

^M'‘-T—z I

(6,36)

Rys. 6.41 Sprzęgło cierne wielopłytkowe rc (tałym elektromagnesem: / — zabienk, 2 — tuleja. J — /wora. 4 — kostką przyłączeniowa. 3 — tr/ymuk. 6 — uzwojenie, 7 — doprawa* dzenić oleju smarującego, S — płytka wewnętrzna. SI — płylkk zewnętrzna