prapol023

r

wznoszono potężne trójkątne nasypy obstawiane dużymi głazami (ryc. 8). Największa dotąd zbadana mogiła tego rodzaju, rozkopana w Wietrzychowicach, w pow. kolskim, była 115 m długa, a u podstawy 10 m szeroka, nie przekopana zaś mogiła w Gaju w tymże powiecie dochodziła nawet pierwotnie do 130 m. Zmarłym rzadko tylko dawano jakieś

Rys. 9. Widok części kopalni krzemienia w Krzemionkach, w pow. opatowskim. — Wnętrze chodnika z przełazem do szybu i wictrznikicm (na prawo). Według S. Krukowskiego.

upominki do grobu, natomiast po pogrzebie wprost nad jamą grobową lub w pobliżu niej odprawiano ucztę ku czci zmarłego, a jej pozostałości w postaci szczątków ognisk, odpadków - żywności i potłuczonych naczyń zagrzeby wano na miejscu.

Nieco później od grupy wschodniej zjawiła się w Polsce grupa południowa kultury pucharów lejkowatych posuwająca się od Śląska poprzez Małopolskę aż na Podlasie i na zachodni Wołyń. Zetknęła się ona na tych terenach z wcześniej osiadłą ludnością pochodzenia południowego, przede wszystkim z twórcami kultury nadcisań-skiej, jak to wynika z występowania typowych form obu kultur we wspólnych jamach (np. w Pobiedhiku Wielkim w pow. miechowskim i w Jordanowie, w pow. dzierżoniow-skim, dawniej nicmeckim na Śląsku). Stosunki z wybitnie rolniczą ludnością kultury nadcisańskej i -wielka urodzajność ziem zajętych przez grupę południową kultury pucharów lejkowatych wpłynęły zapewne na to,‘ że oddawała się ona w znacznie wyższym stopniu uprawę roli i hodowli' zwierząt domowych niż grupa wschodnia tej kultury. Osady grupy południowej tworzą nieraz bardzo duże skupienia ludności, jak wynika z odkrycia w Książnicach Wielkich, w pow. piń-czowskim przeszło stu ziemianek omawianej kultury. Mie-_V szkunia na terenach lessowych były najczęściej okrągłe, owalne lub nerkowate, rzadziej prawie prostokątne. Na

41