rosliny9

Gatunek: Fraxinus ornus L. - jesion mannowy

Występowanie: południowa Europa, Azja Mniejsza.

Wzrost. Małe drzewo lub duży krzew do 8-10 (15) m wysokości. Korona ku lista lub szeroko stożkowa, nisko osadzona.

Pędy. Szare, nagie.

Pąki. Charakterystyczne - szare i filcowato owłosione w okresie zimowym Liście. Podobne jak u F. excelsior, ale listków mniej (zwykle 5-7), bardziej jajowate i na wyraźnych ogonkach. Jesienią zwykle żółte.

Kwiaty. Białe, o wąskich płatkach, poligamiczne w szczytowych wiechach, przyjemnie pachnące; w V—VI. Bardzo dekoracyjne.

Owoce. Podobne jak u F. excelsior, ale zwykle nieco krótsze i na szczycie wcięte.

System korzeniowy. Typu sercowatego; boczne korzenie rosną płytko i bardzo daleko.

Wymagania; przeciętne wymagania glebowe, dobrze rośnie także na glebach bardziej suchych, zasobnych w wapń. Stanowisko słoneczne, najlepiej ciepłe. Odporne na mróz (ale młode rośliny mogą przemarzać), upały

d

i suszę. W centralnej Polsce często rośnie krzaczasto. Dobrze znosi zanieczyszczenia powietrza. STREFA 7A

Walory dekoracyjne i zastosowanie: bardzo atrakcyjne drzewo ozdobne z kwiatów. Do sadzenia pojedynczo lub w grupach w parkach, ogrodach i zieleni miejskiej (zieleńce, promenady) w korzystnych warunkach mikrokli-matycznych, głównie na zachodzie kraju. Najlepiej sadzić większe rośliny.

Gatunek: Fraxinus pennsykanica Marsh. - jesion

Występowanie: Ameryka Północna.; w dolinach rzek

Wzrost. Drzewo do 15-20 m wysokości. Korona gęsta, początkowo szerokostozkowa, z wiekiem szeroka o wyraźnie zwisających dolnych gałęziach.

Pąki. Charakterystyczne - brązowe w okresie zimowym i węższe niż u F. excelsior.

Liście. Podobne do liści F. excelsior, ale najczęściej mniej listków (5-9), często na krótkich ogonkach, dłużej zaostrzone i naj częściej większe. Późny rozwój wiosną; ' bardzo wcześnie żółte i szybko opadają.

129