Rotation of�

174

b dominuje nad kolumnami g oraz i. Na uwagę zasługuje tu przypadek wierszy E i G. Ponieważ są one identyczne można usunąć dowolny z nich. Jednakże wskazane jest usunięcie tego, który charakteryzuje się bardziej złożonym opisem typu (3.54) w postaci elementarnego iloczynu. Ponieważ takimi informacjami w tym przykładzie nie dysponujemy, decydujemy się na usunięcie wiersza G. Łącznie, na podstawie reguł dominacji wierszy i kolumn, usunąć należy wiersze B i G oraz kolumnę b. W wyniku tego uzyskuje się tablicę z rys.3.19c.

W tablicy tej występują wtórne zasadnicze implikanty B, E. Po usunięciu ich oraz nakrywanych przez nie jedynek d,e,g,i,k uzyskuje się tablicę z rys. 3.19 d.

Wybrać należy implikant F albo H kierując się takim samym kryterium jak w przypadku implikantów E,G. Ostatecznie, minimalnym zbiorem prostych implikantów jest

|b. C. E albo G, F albo h| (3.56)

Proste '\F^1impl ikantyN. (PI) \

b

d

e

g

h

i

i

1

k

A

^V\

i

V

V

(

B

1

V

V

)

V

V

1

.1

1—

d-

D

1

V

T

V

E

t

/

V

(

A

V

F

\ 1

\

V) f

V

/

G

(

V

(

A

H

)

V

)

V

V

/

•U 1*1 I

A

A

Rys. 3.19. Patrz ciąg dalszy

R 2 D; E 2 G (G 2 E);

b 2 g; b 2 i

pi	h
A
F	V
H	V

Rys. 3.19(ciąg dalszy).

Etapy redukcji tablicy Quine'a z przykładu 3.12

W pewnych przypadkach nawet maksymalnie uproszczona tablica Quine’a ‘^a ^ak duży wymiar, źe rozwiązanie nie jest wprost widoczne. Należy wówczas zastosować tzw. analizę Petricka. Wyjaśnimy to na poniższym

P^rzykłaazie.