ROZANIELONY ANIOŁ CZ 2

Ilustracja: Artur Nowicki

akurat tu, z tymi pieniędzmi, pod tymi drzwiami. Musi coś zrobić, coś postanowić Może zapuka i da im te swoje zarobione pieniądze! E! Pani Zawadzka może ich nie przyjąć. Ale prezentów od Mikołaja na pewno nie odmówi. Więc Kuba tak jak stał w tym mikołajowym stroju, z przyklejoną brodą i wąsami, rzucił się znów w dół po schodach. Czerwony długi płaszcz plątał mu się między nogami, ale on nie zważał na nic. Myślał tylko o tym, jaką niespodziankę sprawi tym małym.

Po godzince znów pojawił się pod znajomy mi drzwiami.

-    To ty? - zdziwiła się pani Zawadzka. -Nie zamawialiśmy Mikołaja.

- On się sam zamówił - oczy Kuby    -iskrzyły jak gwiazdy. - Czy są tu jakieś dzieci? - zagrzmiał gru-

bym głosem, wpychając się delikatnie do środka.

Maluchy obstąpiły go

kołem. A on zaczął wyj-

mować z worka prezenty. ** 'fk 1 jjfHHi

-    Jaki śliczny - najstarsza

dziewczynka przytuliła nowy    1,

piórnik do policzka.    ^ ii

-    O takim marzyłam - śliczny go-

lasek wpadł w ramiona Pyzy.    Ili

- Grzybobranie? - chłopczyk ze    ||j_?|§l sterczącą grzywką już rozkładał

grę, ustawiał pionki.    1% J

-    Kto tam przyszedł? - głos z drugie- % go pokoju był cichy, słaby.

-    To święty Mikołaj - pani Zawadzka pociągnęła Kubę za rękaw - chyba przyprowadził gojąkiś Anioł.

Pan Zawadzki leżał w łóżku. Skinął Ku-głową na powitanie. A później po obu stronach jego oczu zalśniły łzy jak małe brylanciki^

- Niech ci Bóg błogosławi - szepnął i Kuba poczuł, jak do jego serca wlewa się dziwna słodycz. I zaraz potem ta mała z kitką wspięła się na palce i objęła go mocno swymi pulchnymi paluszkami.

Kuba westchnął rozanielony. Jego Anioł pewnie też. No bo kto by się nie rozanielił, widząc takie małe, przeogromne szczęście...