nabywania nieruchomości rolnych i leśnych - przez okres 12 lat od uzyskania przez Polskę członkostwa w UE (czyli do 2 maja 2016 r.).
Rozróżnienie swobody przedsiębiorczości od swobody świadczenia usług nie jest proste. Zasadniczym kryterium rozróżniającym jest stałość działalności w ramach swobody przedsiębiorczości i przejściowy charakter świadczenia usług. Obie swobody pozwalają na prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium innych państw członkowskich przy zachowaniu istotnych różnic wynikających z odmiennego przedmiotu ochrony. Może on dotyczyć swobodnego wyboru stałego miejsca wykonywania działalności gospodarczej wewnątrz Wspólnoty wraz z trwałym uczestnictwem w obrocie gospodarczym innego państwa lub możliwości transgranicznego oferowania i przemieszczania jedynie świadczeń, co nie wymaga dużej aktywności fizycznej zagranicą. Kryterium różnicujące te swobody stanowi jednocześnie o stopniu kontroli i ingerencji, której dopuszcza się państwo przyjmujące względem obu rodzajów aktywności realizowanej na swoim terytorium. Usługodawca w odróżnieniu od podmiotu zaangażowanego w swobodę pozostaje w poważnym zakresie poza kompetencją i kontrolą władz krajowych miejsca wykonywania usługi.
Łatwiej jest odróżnić swobodę przedsiębiorczości od swobody przepływu pracowników. Pojecie pracownik ma znaczenie ukształtowane w-orzecznictwie i występuje w nim stosunek pracy, tymczasem w swobodzie przedsiębiorczości chodzi o samodzielne prowadzenie w innym państwie członkowskim działalności przez określona osobę. Swoboda przedsiębiorczości stanowi konkretyzację zasady niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową. W obu przypadkach chodzi o uzyskanie prawa dostępu do rynku innego państwa członkowskiego w celu prowadzenia tam stałej aktywności ekonomicznej. Obie swobody różni zasadniczo samodzielność czyli działanie na tak zwany własny rachunek i ryzyko, które jest w opozycji do podporządkowania się cudzemu kierownictwu oraz otrzymywania stałego wynagrodzenia. Częstą praktyką są nadużycia w postaci pozorowania tzw. samozatrudnienia, które polega na jednoosobowej samodzielnej działalności. Obywatele UE niedysponującego zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych, a oferujących jedynie osobiste świadczenia. W praktyce działalność taka jest trudna do odróżnienia od świadczenia pracy, powodem takiego pozorowania samozatrudnienia mogą być okresy przejściowe pozbawiające lub ograniczające dostęp do wspólnotowego rynku pracy.
Celem obu swobód jest daleko idąca liberalizacja obrotu oraz eliminacja wprowadzonych przez państwo ograniczeń i barier, czemu służy odwoływanie się do standardu państwa pochodzenia. Trudno jest w praktyce dokonać wyraźnego rozgraniczenia obu swobód. Jednak niewątpliwie elementem różnicującym jest stopień ingerencji państwa przyjmującego, który może być większy w przypadku świadczenia usług. Natura wspólnotowych usług pozwala jego władzą na wprowadzanie dodatkowych wymogów krajowych określających sposób ich wykonywania, mimo iż świadczenie realizowane zgodnie z prawem państwa pochodzenia nie powinno napotykać barier na obszarze jednolitego rynku. Natomiast status towaru dopuszczonego do obrotu w miejscu wytworzenia daje państwu przyjmującemu o wiele