SNC00214

Art. 71 Usuwa o gospodarce nieruchom.

nego oraz przez umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Z kolei z art. 238 k.c. wynika, że użytkownik wieczysty uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną. Powtórzeniem tej kodeksowej zasady jest ust. I art. 71 u.g.n., który stanowi, że za oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Art. 71 ust. 4 u.g.n. nakłada na użytkowników wieczystych obowiązek uiszczenia opłat rocznych do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Termin ten może podlegać przedłużeniu przez właściwy organ administracji, na wniosek użytkownika wieczystego, jednakże ten inny termin zapłaty nie może przekraczać danego roku kalendarzowego. Bez względu na konkretną sytuację, w jakiej użytkownik wieczysty wpłacił na ręce wierzyciela opłatę za użytkowanie wieczyste za dany rok w ustawowym terminie do 31 marca lub wcześniej, czy też koizystał z dalszego udogodnienia w postaci zezwolenia na ratalne wpłaty należności w terminie nie dłuższym niż roczny, żadna z tych okoliczności nie może zmienić charakteru rocznego opłaty. Wspomniany termin bowiem jest terminem materialnoprawnym, zastrzeżonym na korzyść dłużnika w rozumieniu art. 457 k.c., co ma ten skutek, że dłużnik (użytkownik wieczysty) może wykonać świadczenie przed upływem terminu, natomiast wierzyciel nie może żądać jego spełnienia przed jego upływem. Tym samym należy uznać, iż ustawodawca przez samo dodanie i konsekwentne powtarzanie wc wszystkich przepisach prawa materialnego mówiących o opłacie „roczna” nie daje możliwości korzystniejszej dla strony interpretacji sposobu realizacji świadczenia przekształceniowego, z zaliczeniem opłaty za korzystanie z praw użytkowania wieczystego należnej za rok. w którym nastąpiło przekształcenie. Każda z omawianych opłat ma swe źródło w innej ustawie: w kodeksie cywilnym i usuwie o gospodarce nieruchomościami; w przypadku szczególnej opłaty za korzystanie z rzeczy cudzej oraz w ustawie o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności jest wynagrodzeniem za szczególne przeniesienie własności nieruchomości grantowej.

7. Roszczenie Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego jako właściciela gruntu do opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste ma charakter majątkowy, które ulega przedawnieniu zgodnie z art. 117 § I k.c., z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych ustawą. Ustawa o gospodarce nieruchomościami nie zawiera przepisów wyłączających przedawnienie roszczeń należnych z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych. Podlegają one zatem przedawnieniu na zasadach określonych w art. 118 k.c., tj. jako roszczenia okresowe, czyli ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat. Bieg przedawnienia roszczenia rozpoczyna się od dnia. w którym stało się ono wymagalne (art. 120 k.c.), czyli od dnia, w którym właściciel gruntu mógł żądać zaspokojenia roszczenia. Opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego powinna być uiszczona z góry na dany rok w terminie do 31 marca każdego roku. Termin więc biegnie od dnia I kwietnia, jeżeli nie zostanie przerwany przez czynność podjętą przed organem powołanym do rozpoznania sprawy, która ma na celu zaspokojenie roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.).

Art. 72.1. Opłaty * tytułu użytkowania wieczystego ustala się według stawki procentowej od ceny nieruchomości gruntowej określonej zgodnie z art. 67.

Stawka procentowa opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego

2.    Stawka procentowa pierwszej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego wynosi od 15% do 25% ceny nieruchomości gruntowej.

3.    Wysokość stawek procentowych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego jest uzależniona od określonego w umowie celu, na jaki nieruchomość gruntowa została oddana, i wynosi:

1)    za nieruchomości gruntowe oddane na cele obronności i bezpieczeństwa państwa, w tym ochrony przeciwpożarowej — 0,3% ceny,

2)    za nieruchomości gruntowe pod budowę obiektów sakralnych wraz z budynkami towarzyszącymi, plebanii w parafiach diecezjalnych i zakonnych, archiwów i muzeów diecezjalnych, seminariów duchownych, domów zakonnych oraz siedzib naczelnych władz kościołów i związków wyznaniowych — 0,3% ceny,

3)    za nieruchomości gruntowe na działalność charytatywną oraz na niezarobkową działalność: opiekuńczą, kultural-ną, leczniczą, oświatową, wychowawczą, naukową lub badawczo-rozwojową — 0,3% ceny,

4)    za nieruchomości gruntowe pod budownictwo mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej i innych celów publicznych oraz działalność sportowo-turystyczną — 1% ceny,

5)    za pozostałe nieruchomości gruntowe — 3% ceny.

I. Pod rządami nic obowiązującej już ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości wysokość opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste gruntu przeznaczonego pod budownictwo mieszkaniowe, oświatowo-wychowawcze, lecznicze i profilaktyki zdrowotnej oraz. opieki społecznej i organizacji charytatywnych, a także gruntu zabudowanego domami mieszkalnymi wynosiła 1% ceny nieruchomości. W praktyce zdarzało się, że zarządy gmin. aktualizując opłaty za użytkowanie wieczyste gruntów stanowiących własność gminy, dokonywały podziału nieruchomości, np. na część mieszkalną i część przeznaczoną na działalność gospodarczą, stosując do tej drugiej podwyższoną stopę procentową opłaty (3%). Problem sprowadzał się do braku precyzji ustawodawcy w określeniu „grunt przeznaczony*' np. pod budownictwo mieszkaniowe. Często w planach zagospodarowania przestrzennego przeznaczenie gruntu przedstawiano jako „budownictwo mieszkalne i usługowe** i dlatego.