SNC00148

Art. 29 Ustawa o gospodarce nieruchomościami

nieruchomości w użytkowanie wieczyste ustala się sposób i termin zabudowy, zgodnie z celem, na który nieruchomość gruntowa została oddana w użytkowanie wieczyste. Jeżeli sposób zagospodarowania nieruchomości gruntowej ma polegać na zabudowie, to konieczne jest ustalenie terminu rozpoczęcia lub zakończenia budowy. Ustawodawca przyjął, że terminem rozpoczęcia budowy jest wybudowanie fundamentów. Należy wskazać na niespójność tej regulacji z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. — prawo budowlane Gedn. tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 z późn. zm.). Zgodnie bowiem z art. 41 ust. 1 powołanej ustawy, rozpoczęcie budowy następuje z chwilą podjęcia prac przygotowawczych na terenie budowy. Pracami przygotowawczymi są: 1) wytyczenie geodezyjne obiektów w terenie, 2) wykonanie niwelacji terenu, 3) zagospodarowanie terenu budowy wraz z budową tymczasowych obiektów, 4) wykonanie przyłączy do sieci infrastruktury technicznej na potrzeby budowy. Prace przygotowawcze mogą być wykonywane tylko na terenie objętym pozwoleniem na budowę. Inwestor jest obowiązany zawiadomić właściwy organ, co najmniej na 7 dni przed rozpoczęciem robót, o zamierzonym terminie rozpoczęcia robót budowlanych. Rozpoczęcie budowy zatem zgodnie z wymaganiami przepisów prawa budowlanego nie stanowi rozpoczęcia budowy, o którym mowa w art. 62 u.g.n.

4. Porównując art. 29 ust. 2 z analogicznym przepisem nie obowiązującej już ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, należy dostrzec, że obecnie użytkownik wieczysty nieruchomości zabytkowej będzie mógł zostać zobowiązany przez właściwy organ do dokonania odbudowy lub remontu. Natomiast w umowie o oddanie w użytkowanie wieczyste zawieranej pod rządami uchylonej ustawy z 1985 r. zobowiązanie użytkownika wieczystego do odbudowy lub remontu obiektu w terminie określonym w umowie i utrzymania go w należytym stanie miało charakter obligatoryjny. Rejestr zabytków znaj-dujących się na terenie województwa prowadzi wojewódzki konserwator zabytków, działający w imieniu wojewody. Podstawę wpisu do rejestru stanowi decyzja wojewody lub Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Wpisanie nieruchomości lub jej części do rejestru zabytków ujawnia się w księdze wieczystej danej nieruchomości na wniosek wojewody. Pod względem rzeczowym przedmiotem ustawowej ochrony mogą być m.in. dzieła budownictwa, urbanistyki i architektury, niezależnie od ich stanu zachowania, historyczne założenia urbanistyczne miast i osiedli, parki i ogrody dekoracyjne, cmentarze, budowle i ich wnętrza. Zabytek nieruchomy może być użytkowany wyłącznie w sposób zgodny z zasadami opieki nad zabytkami i w sposób odpowiadający jego wartości zabytkowej. Zgodnie z art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury (jedn. tekst: Dz.U. z 1999 r. Nr 98, poz. 1150 z póżn. zm.), użytkownicy obiektów zabytkowych stanowiących własność państwa składają zobowiązanie należytego ich utrzymania, konserwacji i opieki nad nimi. Zarządy gmin są zobowiązane do prowadzenia ewidencji dóbr kultury nie wpisanych do rejestru zabytków, a znajdujących się na terenie ich działania.

i i a