skanowanie0027 3

. iNuiczy aoaac, iz z punKiu widzenia injur psycnoterapeuci reprezentujący inne orientacje (akie stosujć) zakotwiczenia, ale nie zdają sobie z lego sprawy (choćby w postaci reakc ji „uhm” nu wypowiedzi pacjenta).

Ti ans jest technika, która różni się od hipnozy przede wszystkim tym, iż psy< liotciapeuta nie stosuje nakazów, zakazów wobec pacjenta. Technika transu wprowadza pacjenta w zmieniony stan świadomości (altered State consciousness). Stanu transu doświadczamy także w życiowych sytuacjach, np. gdy jadać wypełniona ludźmi winda, mamy oczy nastawione na nieskończoność (bo nie wypada przyglądać się współpasażerom) czy też kiedy automatycznie kierujemy samochodem po bezkolizyjnej drodze, a myślami jesteśmy w innym miejscu i czasie.

Trans odwraca uwagę pacjenta od problemu i kieruje ją na cel psychoterapii. Podczas transu odbywa się także zakotwiczanie zasobów pacjenta. Technika transu wprowadza zmiany w modelu jego świata. Jest wykorzystywana do tego, aby niepożądane dla niego zachowania czy uciążliwe dolegliwości zostały zastąpione przez takie reakcje, jakie są przez niego akceptowane.

Techniki NLP dają pacjentowi nowe zasoby, które mogą być użyte w sytuacjach dotychczas problemowych, zmieniają model jego świata tak, aby nie było w nim luk i zniekształceń. Gdy w modelu świata pacjenta w pełni reprezentowane są jego doświadczenia, poszerza się zakres stojących przed nim wyborów. Techniki NLP zmieniają sposób uczenia się pacjenta, uczą go nowego, satysfakcjonującego sposobu komunikowania się z ludźmi. Uwalniają od wpływu traumatycznych doświadczeń z historii życia. Likwidują objawy chorobowe (fobie itp.) lub niepożądane reakcje na określone bodźce.

W NLP ważna jest plastyczność funkcjonowania psychoterapeuty. Przyjmuje się, że terapeuta zawsze uzyskuje odpowiedź na pytanie stawiane pacjentowi. Gdy wykorzysta cały swój aparat sensoryczny, zawsze zauważy odpowiednią reakcję pacjenta. Sens komunikatów terapeuty określają reakcje pacjenta. Jeżeli psychoterapeuta nie uzyskuje takiej reakcji, jakiej pragnie, powinien zmienić to, co robił dotychczas. Opór u pacjenta jest traktowany jako informacja o terapeucie, jako informacja zwrotna oznaczająca, że nie radzi sobie z sytuacją. Psychoterapeuta w przypadku trudności może pomóc sobie m.in. przez zmianę perspektywy widzenia sytuacji (np. zmienia miejsce, które dotychczas zajmował, aby wyobrazić sobie pacjenta i siebie w poprzedniej pozycji, zrozumieć, co działo się w interakcji).

7 ^ ^ '1^0

/ jt*”    *    V jf

0*-{J. <* • tyyiKft &&€

Rozdział VI

PSYCHOTERAPIA GRUPOWA 1. SPECYFIKA PSYCHOTERAPII GRUPOWEJ

Psychoterapia grupowa, w odróżnieniu od indywidualnej, uwzględnia interakcje pomiędzy uczestnikami grupy, bazuje na specyficznych normach przez nią kreowanych, a przede wszystkim korzysta z sil tkwiących w małych grupach społecznych w celu prowokowania pożądanych zmian u ich uczestników. Generalnym celem funkcjonowania grupy psychoterapeutycznej są indywidualne zmiany funkcjonowania jej członków. Zmiany te mogą następować zarówno dzięki aktywności uczestników grupy psychoterapeutycznej, jak również zamierzonym oddziaływaniom psychoterapeuty.

Relacje, w które wchodzą członkowie grup psychoterapeutycznych, bywają w mniejszym lub większym stopniu wyzyskiwane przez terapeutów różnych orientacji dla celów leczniczych. Większość teoretyków psychoterapii grupowej uznaje, że grupy psychoterapeutycznej nie można traktować jak prostej sumy poszczególnych jednostek, różnią się oni natomiast poglądami na temat znaczenia zjawisk i procesów zachodzących w małej grupie dla leczenia jednostek. Można wyodrębnić trzy stanowiska w tej kwestii.

(1)    Procesy grupowe mogą być przez terapeutę ignorowane. Sposób traktowania procesów zachodzących w grupie wiąże się z modelem zaburzenia. Jeżeli zaburzenie widziane jest wyłącznie jako intrapersonalne, zwykle procesy grupowe nie bywają brane pod uwagę jako potencjalnie sprzyjające leczeniu jednostki. Takie stanowisko zajmuje klasyczna psychoanaliza, która w wydaniu grupowym bliska jest psychoanalizie jednostki w zespole.

(2)    Procesy grupowe bywają także traktowane jako w znacznej mierze destruktywne ze względu na rozwój jednostki i dlatego należy je przezwyciężać.

(3)    Ostatnie stanowisko głosi, że zjawiska i procesy grupowe mogą być zarówno destruktywne, jak i konstruktywne z punktu widzenia celów terapii jednostki i dlatego warto, aby terapeuta umiejętnie je wykorzystywał. Wydaje się, że len pogląd jest najbardziej rozpowszechniony.

O -ł -ł