skanowanie0108

Ćwiczenia foniatryczne można przeprowadzać od 8 rż. Polegają one na ustawianiu prawidłowej emisji głosu przez wyrabianie fizjologicznego toru oddechowego, uczynnianie rezonatorów nasady i przez stosowanie miękkiego nastawienia głosowego. Niezmiernie ważne jest przy tym zwracanie u-wagi na stan słuchu, w tym również słuchu muzycznego.

Zabiegi fizykoterapeutyczne w leczeniu chrypek wieku dziecięcego polegają na stosowaniu oiasaży wibracyjnych na okoiice~~krtaniowa. na klatkę piersiową, oraz na stymulacji mięśni krtaniowych prądem galwaniczno-fara-dycznym o częstotliwości bodźców do_30/s.

Leczenie farmakologiczne ma na celu usuwanie stanów zapalnych w górnych drogach oddechowych, w krtani i tchawicy. W przypadkach dzieci neu-ropatycznych stosuje się leki psychotropowe, jak również zaleca się leczenie sanatoryjne lub celowaną psychoterapię z udziałemjfidziców.

W dysfoniach hiperfunkcjonalnych jako środki wspomagające stosuje się sedatiya, a w dysfoniach hipofunkcjonadnych preparaty lonizujące.

U dzieci, u których stwierdza się upośledzoną drożność nosa, jak również u opornych na leczenie zachowawcze przewlekłych stanów zapalnych w obrębie górnych dróg oddechowych, wykonuje się tonsylektomię, adenoto-mię, w szczególnych przypadkach resekcję przegrody nosa. Przeprowadza się też leczenie zapalenia zatok szczękowych. Do tonsylektomii kwalifikuje się zazwyczaj te dzieci, u których zaburzenia głosowe nasilały się po kolejnych zaostrzeniach przewlekłych stanów zapalnych w obrębie limfatycznego pierścienia gardłowego.

" Reedukację zaburzonego głosu dziecięcego należy rozpoczynać przed okre-__ sem mutacji.

Na ogół panuje zgodność poglądów, że nie należy usuwać guzków głosowych przed okresem dojrzałości płciowej. Nodulektomię wykonuje się wyłącznie w sposób mikrochirurgiczny i to wyjątkowo w przypadkach dużych, włóknistych guzków. Dzieci kwalifikowane do tego zabiegu muszą mieć zapewnioną możliwość przeprowadzenia rehabilitacji foniatrycznej.

Guzki głosowe u dzieci najczęściej ustępują spontanicznie w okresie po-kwitania (Hanson).

Ważnym problemem jest profilaktyka zaburzeń głosu u dzieci, która po-. winna rozpoczynać się już w okresie przedszkolnym. Należy jak najwcześ-| niej wdrażać u dzieci zasady higieny głosowej. Przy nauce piosenek dobierać trzeba melodie, których zakres mieści się w granicach fizjologicznych _v dla danego dziecka. Przeciwwskazany jest śpiew w dużych grupach, bowiem w takich warunkach łatwo dochodzi do przeciążenia narządu głosu. Wydaje się, że systematyczną naukę śpiewu należy wprowadzać po okresie pokwitania. Mutacja jest przeciwwskazaniem do nauki śpiewu.

Profilaktyka zaburzeń głosowych u dzieci szkolnych powinna uwzględniać zapewnienie właściwych warunków akustycznych, zwłaszcza w nowo budowanych szkołach. Hałas zmusza bowiem do mówienia ze zwiększonym natężeniem, zazwyczaj z podniesieniem wysokości głosu, co znacznie obciąża narząd głosowy.

Grono pedagogiczne, jak również lekarze szkolni powinni posiadać zasadnicze wiadomości z zakresu fizjopatologii głosu i mowy u dzieci. Muszą oni bowiem zwracać uwagę na to, aby dzieci pozostające pod ich opieką posługiwały się głosem bez wzmożonego natężenia, bez twardego nastawienia, pozbawionego nadmiernego akcentowania i niezbyt wysokim. W wykształceniu pedagogicznym nauczycieli i przedszkolanek należy położyć nacisk na szkolenie prawidłowej techniki emisji głosu (Palm). Pedagodzy powinni posługiwać się głosem czystym, tworzonym fizjologicznie, bowiem dzieci, zwłaszcza z niższych klas, mogą także naśladować wadliwą technikę mówienia, dostrzeżoną u swoich nauczycieli.

PIŚMIENNICTWO

83, 123, 242, 310, 494, 502, 517, 573, 578, 597, 604, 654, 715, 734, 746, 921.