skanuj0061 3

Ale trawa na łące już była sucha i od czasu do czasu szeptała zatrwożona:

— Przyjdzie burza, przyjdzie...

Zaczął się las. Szaruś bał się, żeby nie zabłądzić, bo gałęzie splatały się nad nim tak gęsto, że nie wiedział, czy idzie w dobrą stronę.

Czasem zachrzęściły gdzieś uschłe badyle — jakby ktoś tamtędy szedł. To znów świeciły w ciemnościach jakieś zielone latarenki — może wilcze ślepia?...

„To mi się tylko wydaje” — powtarzał sobie Szaruś i szedł dalej.

Trafił na świerkowy zagajnik — niski i tak gęsty, że kiedy się tamtędy przeciskał, gałęzie wyrywały mu pióra.

Ale przeszedł.

Potem były mokradła. Nie mógł iść, bo zapadał się w błoto. Mógł tylko podfruwać z kępy na kępę. To go strasznie zmęczyło. Ale przefrunął.

Nareszcie bór się skończył. Szaruś wyszedł na pustkowie usiane kamieniami i zobaczył, że góra jest tuż nad nim.

Zobaczył także coś innego. Noc już prawie przeszła, rozwidniało się. Gwiazdy gasły jedna po drugiej.

Gasły nie tylko dlatego, że zbliżał się dzień. Nadciągała chmura i zasłoniła już połowę nieba. A w tej chmurze błyskało i słychać było groźne pomrukiwanie: „rrrrrrrrrr”...

Nadlatywała burza.

Szarusia rozbolały nogi. Wszystko go bolało i taki był zmęczony!

Ale szedł.

33