SZAWEŁ 1

Musiał przyznać, że Szczepan był nie tylko pobożny, miłosierny i dobry, ale był także mądry Dobrze znał Pisma Święte. Gdy się z nim dyskutowało, przytaczał z pamięci całe fragmenty świętych Ksiąg.

Jak taki człowiek jak Szczepan mógł wierzyć, że Jezus, cieśla z Nazaretu, był Bożym Pomazańcem! Jak mógł mówić, że Jezus teraz stoi u boku Najwyższego! Jak mógł mówić, że Jezus żyje i jest pośród tych, co w Niego wierzą! - rozmyślał tak w samotności i nie opowiedział nawet siostrze o tym wszystkim, na co patrzył.

Wieczorem próbował czytać końcowe fragmenty z Księgi Izajasza, w których prorok pisał o śmierci Sprawiedliwego. Szczepan mówił, że prorok zapowiadał tu śmierć Jezusa Mesjasza: „Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich... Po udręce i sądzie został usunięty; a kto się przejmuje Jego losem? Tak! Za grzechy mego ludu został zbity na śmierć”. Gdy zwijał już księgę, jego wzrok padł jeszcze na inny fragment Księgi: „Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca,

Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju...”

Tej nocy Szaweł nie mógł spać. Gdy tylko zasnął, śniła mu się śmierć Szczepana... I zaraz się budził. Lecz znowu widział we śnie to, o czym pisał Daniel i o czym mówił Szczepan. Oto Najwyższy siedzi na tronie z drogich kamieni i przychodzi do Niego Jezus... Innym razem widział siebie, jak pada pod gradem kamieni...