Glunz, H. H. Th. Gen. Lett. (r, b)
Die Literarasthetik des europaischen Mittelalters Bochum-Langendreer, Poppinghaus, 1937, s. 608
Wrażliwość estetyczna istniała w średniowieczu, czego dowodem jest sposób postrzegania dzieł średniowiecznych poetów. Badanie skupia się na samoświadomości ówczesnego poety jako artysty.
Zarysowuje ewolucję średniowiecznego smaku:
VII i VIII w. - doktryna chrześcijańska została wprowadzona do pustych form klasycznych
IX i X w. - opowieści antyczne są wykorzystywane w moralistyce chrześcijańskiej Od XI w. - pojawia się etos chrześcijański w ścisłym sensie (dzieła liturgiczne żywoty świętych, parafrazy Biblii, znaczenie zaświatów) neoplatonizm prowadzi do bardziej ludzkiej wizji świata: wszystko jest na swój sposób odbiciem Boga (miłość, praca, natura). Rozwija się prąd alegoryczny (od Alkuina do wiktorynów i później) pozostając na służbie Boga, poezja z moralnej staje się estetyczna. Tak jak Bóg wyraża się w stworzeniu, tak poeta wyraża samego siebie, myśli, uczucia (Anglia, Dante, itd.)
Książka zrecenzowana przez De Bruyne'a w Re. neosc. de phil., 1938: powiada, że
XII w.
XIV w.
^ ' i, r — —'
podział ewolucji na epoki jest wątpliwy, ponieważ różne prądy zawsze były obecne jednocześnie [to jego teza z Etudes: nieufność wobec braku zmysłu historycznego, wierzy raczej w Philosophia Perennis!] Średniowieczna kultura artystyczna jest wielogłosowa.