Uczciwek031 2

Żerdzie betonowe są podstawowym elementem konstrukcyjnym słupów średniego a także i niskiego napięcia. Słupy wykonuje się z pojedynczych żerdzi albo układu dwóch, lub czterech żerdzi. Natomiast poprzeczniki do płaskiego lub trójkątnego układu przewodów wykonuje się ze stali.

Słupy stalowe są wykonywane jako kratowe, montowane na miejscu z gotowych elementów ocynkowanych, łączonych śrubami. Typowe słupy linii 110 kV, 220 kV i 400 kV, jedno- i dwutorowe są podane w albumach Energoprojektu.

Linie o napięciu znamionowym od 110 kV są chronione jednym łub dwoma przewodami odgromowymi, zależnie od serii słupów. Mocowane są one do wieżyczek lub poprzeczników.

Slupy na żerdziach betonowych mogą być zakopane bezpośrednio w ziemi na głębokość do 2,5 m. Zwykle jednak stosuje się żelbetowe elementy ustojowe w postaci belek lub płyt przymocowanych do żerdzi.

Do słupów kratowych stosuje się prefabrykowane fundamenty stopowe w postaci czterech oddzielnych elementów pod każdą nogę słupa. Typizacja przewiduje serię takich fundamentów typu FGD i SFGD, umożliwiającą dostosowanie do obciążeń mechanicznych. W przypadku niekorzystnych warunków posadowienia wykonuje się specjalne fundamenty betonowe wylewane na miejscu.

Uziemienia słupów mogą spełniać funkcję uziemień ochronnych, odgromowych i roboczych.

Uziemienia ochronne słupów wymienionych w normie [4] stosuje się w celu zmniejszenia napięć rażeniowych.

2.3.7. Oznaczanie linii napowietrznych

Sposób oznaczania linii napowietrznych nie jest normowany i powinien być ustalony przez zakład eksploatujący urządzenia. Wśród wielu stosowanych sposobów najczęściej spotyka się oznaczenie obiektów numerami np. linia 320, a także oznaczanie nazwami miejscowości (lub stacji), pomiędzy którymi linia została wybudowana np. linia 220 kV Mory-Rożki.

Obwody instalacji są oznaczane w przeważającej ilości przypadków nazwami pomieszczeń względnie nazwami zasilanych urządzeń odbiorczych.

Prawidłowe oznaczanie linii i instalacji ma zapobiegać pomyłkom w wykonywaniu czynności eksploatacyjnych. Takie pomyłki mogą być przyczyną poważnych wypadków lub zakłóceń. Z tego względu linie i instalacje należy oznaczać nie tylko na początku i na końcu każdego obiektu, lecz również w ich trasie. W liniach napowietrznych symbole umieszcza się na słupach, w liniach kablowych i w instalacjach używa się oznaczników rozmieszczonych na kablach lub przewodach. W liniach wielotorowych konieczne jest oznaczanie w sposób wyraźny każdego tom.

Przewody, stosowane w liniach napowietrznych, oznacza się podając rodzaj przewodu (materiał) oraz liczbę i znamionowy przekrój żył. Przykładowo symbol AFL-63xl20 mm" oznacza trójfazową linię napowietrzną z przewodami stalowo (F) - aluminiowymi (A) gołymi wielodrutowymi, a więc linką (L), o stosunku przekroju przewodów aluminiowych do stalowych 6 i o przekroju znamionowym przewodów aluminiowych, wynoszącym 120 mm" .

W celu uniknięcia pomyłek stosuje się oznaczenie poszczególnych faz linii literą L z wyróżnikiem cyfrowym oraz kolorami: faza L1 - kolor żółty (dawne oznaczenie - literą R) faza L2 - kolor zielony (dawne oznaczenie - literą S) faza L3 - kolor fioletowy (dawne oznaczenie - literą T). Oznaczanie faz jest szczególnie ważne w liniach, w których są wykonane przeplecenia.

Oznaczenie (faz, torów) wykonuje się zarówno w stacjach, tzn. na końcu linii, jak i na trasie na konstrukcjach wytypowanych słupów (co najmniej rozgałęźnych, przepleceniowych i cw. mocnych).

Izolatory oznacza się podając rodzaj (liniowe wiszące L, liniowe stojące LS), typ (deltowe D, kołpakowe K, pniowe P, pniowe dla sieci średnich napięć PG, przeciwzabrudzeniowe Z) oraz wysokość napięcia znamionowego sieci dla izolatorów stojących lub charakterystyczne wymiary dla izolatorów wiszących.

37