Ul Langstrotha

Ul wielokorpusowy Langstrotha

Zakładając pasieką, początkujący pszczelarz boryka sią z licznymi problemami. Między innymi z wyborem takiego ula, który zapewni dobre warunki bytowania rodziny pszczelej, a przy tym bądzie tani i prosty w obsłudze. Warto wiąc wiedzieć, że nowe możliwości w gospodarce pasiecznej stwarza ul wielokorpusowy. Ułatwia on zarówno pracę pszczelarza, jak i pozyskiwanie prócz miodu innych produktów pszczelich, np. pyłku, propolisu czy jadu pszczelego. Zapoznanie sią z najważniejszymi zaletami ula tego typu oraz metodami gospodarki pasiecznej rozpoczniemy od przedstawienia konstrukcji ula wielokorpusowego typu Langstrotha. Ul widoczny na fotografiach jest zrobiony ze styropianu, ale w warunkach domowych można posłużyć sią innym dostępnym materiałem, drewnem czy płytą pilśniową twardą. W kolejnych artykułach będą przedstawione problemy związane z prowadzeniem prawidłowej gospodarki pasiecznej z wykorzystaniem uli wielokorpusowych.

Suma doświadczeń wielu pokoleń pszczelarzy oraz praca naukowców nad poznaniem biologii rodziny pszczelej doprowadziły do opracowania nowych rozwiązań konstrukcyjnych uli. Obecnie normą branżową z 1 kwietnia 1980 r. zalecane jest stosowanie uli Dadanta, wielkopolskich oraz wielokorpusowych standard o wymiarach ramki 435 x 230 mm. W wielu pasiekach spotykane są również inne ule wlelokorpu-sowe, różniące sią od standardowych wymiarami ramki, czyli pojemnością. Wynika to z różnic klimatycznych I niejednakowej bazy pożytkowej w różnych rejonach kraju. Miądzy innymi prowadzone są badania przydatności uli typu Siejnickiego wg rozwiązania W. Ostrowskiej (ramka 360 x 230 mm) oraz uli typu Langstrotha (ramka 448 x 232 mm), które zdobyły sobie wielu zwolenników.

Na podstawie obserwacji pszczelarzy określono niektóre zalety ula wielokondygnacyjnego, jakim jest m.in. ul typu Langstrotha. Można do nich zaliczyć:

•    różnorodność w dostosowaniu form gospodarki pasiecznej do warunków pożytkowych, dziąki czemu możliwe jest zwiększenie produkcji przy zmniejszeniu nakładu pracy na obsługą jednego ula;

•    ułatwiony transport oraz dezynfekcja ula;

•    operowanie całymi korpusami-matka chętniej czerwi w górze gniazda, zatem przestawienie korpusów zapewnia jej stale dobre warunki do składania jaj, co pozwala na doprowadzenie rodziny do większej siły;

•    możliwość przygotowania w pracowni korpusów z suszem i węzą w okresie poszerzania gniazd;

•    łatwość oddzielenia miodu od czerwiu kratą odgrodową;

•    ułatwiony podział rodzin pszczelich;

•    dobrą zlmowlę rodzin pszczelich (pokarm umieszczony nad kłębem zimowym).

Ul typu Langstrotha wykazuje wszystkie te zalety. W skład tego ula, pokazanego w przekroju na fot. 7 i rys. 14, wchodzą: dennica, korpusy, półkorpu-sy. powałka z elementami wymienialnymi oraz daszek. Dodatkowym wyposażeniem jest pyłkołapka dennicowa (fot. 1) lub zewnętrzna.

Dennica (rys. 8) jest ruchomą podstawą ula; ma sprofilowane krawędzie ścian (wręgi), na które wstawia się korpus. Na całej długości przedniej ściany znajduje się wylotek (wylot główny), który można regulować wkładką wylo-tkową (fot. 2, rys. 13). Pod wylotklem powinien być zamocowany na wkrętach mostek wylotowy, umożliwiający pszczołom start i ładowanie.

Korpus (rys. 9) jest zasadniczą częścią ula. Korpusy mają na górnych krawędziach wręgi zewnętrzne, na dolnych zaś - wewnętrzne, co umożliwia łączenie kondygnacji. Pośrodku przedniej ściany znajduje się wylot dodatkowy (fot. 3), który umożliwia lepszą wentylację ula oraz w czasie szczytu pożyt-kowego ułatwia dostęp pszczoły lotniej - zbieraczki do magazynu miodowego. W korpusie mieści się 10 ramek (fot. 4). Szerokość uliczek międzyramkowych wynosi 12,5 mm, odstęp zaś między bocznymi listwami ramek a ścianami

★

★

★

★

★

Na działce

✓