wychowywały się w rodzinach, w których znacznie utrudnione były możliwości uczenia się i zdobywanie doświadczeń ważnych dla rozwoju poznawczego. Dlatego dzieci te powinny być skierowane na trening dostarczający im intensywnych „naprawczych” doświadczeń pośredniego uczenia się.
Dorosły uświadamia dziecko, że będzie uczył je pewnego pojęcia, skupia jego uwagę na tym pojęciu i stopniowo doskonali jego zdolności w związku z tym pojęciem. Jest to uczenie oparte na wglądzie. Jego celem jest opanowanie informacji, które potencjalnie są dostępne uczącemu się, a następnie - ich wykorzystanie. Dziecko musi być w stanie dostrzec ogólne cechy i zastosowanie danego pojęcia. Z kolei dorosłych powinien przedstawić dziecku pewną liczbę różnych sytuacji, w których nowo zdobyta wiedza może być wykorzystana.
Zmiany w edukacji wiążą się ściśle z nowymi zadaniami w zakresie:
- poszerzania wiedzy oraz prawidłowego jej rozumienia i zastosowania
- zmiany poglądów i wartości
- zmiany w strukturze i organizacji szkoły.
Zmiany czyli inaczej innowacje to wprowadzenie czegoś nowego, celowych zmian przez człowieka, które przyczyniają się do postępu i ewolucji. Każda innowacja prowadzi do innych działań do postępu w innych dziedzinach.
Innowacja edukacyjna - to próba wprowadzenia do procesów kształcenia nowych pomysłów rozwiązań, atrybutu oryginalności czy odrębności które spowodują wzrost efektywności rozwoju ucznia, względnie przyczynią się do wzrostu wskaźnika osiągnięć szkolnych. Każda innowacja musi wskazywać genezę oraz jej istotę i odrębności.
W minionym dziesięcioleciu na temat kształcenia wczesnoszkolnego możemy wyróżnić dwa nurty które przedstawiają innowacje pedagogiczne:
- Innowacje metodyczne które polegają na wprowadzeniu różnych sposobów rozwiązań praktyczno-metodycznych. Literatura poświęcona tym zagadnieniom nie eksponuje badań empirycznych, nie opiera się na podstawach teoretycznych. Koncentruje się tylko na ukazaniu podejmowanych działań nauczycieli-praktyków, którzy dostrzegają konieczność zmian i działań w edukacji dzieci i młodzieży.
- Innowacje edukacyjne oparte na podstawach naukowych, badaniach empirycznych, które opisane zostały w literaturze poświęconej wyzwaniom XXI wieku. Literatura ta ukazuje nowe orientacje, systemy edukacyjne, które przyczyniają się do efektywnego rozwoju uczniów w klasach I-III.
Od edukacji elementarnej zależy rozwój osobowości człowieka dorosłego, tak więc zapoczątkowane przez Cackowską badania eksperymentalne nad nową koncepcją integralnego systemu nauczania początkowego były drogowskazem do przeprowadzenia reform na szczeblu kształcenia wczesnoszkolnego. Zwraca ona uwagę na zmiany programowo -metodyczne i strukturalne. Zaprojektowana koncepcja odpowiada stadium rozwoju dziecka, które psychologia określa jako stadium operacji intelektualnych, konkretnych moralnych i społecznych.
Koncepcje kształcenia integralnego
Idea kształcenia integralnego zrodziła się na przełomie XIX i XX wieku jako próba przeciwstawienia się założeniom szkoły tradycyjnej Herbarta, w której proces nauczania dominował nad procesem uczenia się, nie uwzględniając przy tym zainteresowań, aktywności i indywidualnych właściwości uczniów.
W tym okresie zrodził się w^ pedagogice nowy nurt nowego wychowania, którego celem było poszukiwanie nowych zasad doboru treści oraz metod dla intelektualnego i społecznego rozwoju dziecka. Spowodowało to konieczność modyfikacji systemu klasowo- lekcyjnego oraz podziałowa na klasy, do których uczęszczali uczniowie w tym samym wieku, choć o różnym poziomie rozwoju myślenia. Zaczęto stosowne metody oparte na działaniu, sprzyjające gromadzeniu doświadczeń i przeżyć, które umożliwiały również ich wyrażanie. Ideą wszystkich koncepcji było integralne nauczanie, w którym uczenie się i nabywanie wiadomości i umiejętności odbywało się poprzez łączenie treści, metod, form i rodzajów aktywności.
Ośrodki zainteresowań, które stworzył Owidiusz Decroły wspierały aktywność i rozwijały sprawność myślową dzieci. Sprowadził sposób poznawania w szkole do obserwowania przedmiotów^, zjawisk, kojarzenia
3