ZdjecieS

zasilającej wyparownik skroplinami opuszczającymi skraplacz wyparownika. (Układy takie proponuje m.in. firma MAN-B&W). Jednakie i w tym przypadku nie zachodzi praktycznie równość między ciepłem dostarczanym do parownika a ciepłem przejmowanym przez chłodzącą wodę morską.

Dla wyparowników krajowych typu "W" zapotrzebowanie na ciepło T,Qwyp służące do podgrzania wody morskiej do temperatury wrzenia, a następnie jej odparowanio może być określone wstępnie z uproszczonej zależności:

(6.7)

Sów = (26,85 + 31,73)^, l^kWJ

SÓw ^można wyznaczyć dokładniej wykonując bilans cieplny:

(6.7«)

gdzie:

Kyp [^t/dobtf

Twyp [kJ/kg]

*7wyp

Cm fkJ/kg-K)

t°Cl

dobowa wydajność dobranego wyparownika;

ciepło parowania wody morskiej odpowiadające ciśnieniu panującemu

w parowniku Pwyp \

stosunek strumienia wyprodukowanego destylatu do strumienia wody morskiej zasilającej parownik wyparownika. (Jeśli wielkość u nie jest określona przez producenta wyparownika, wówczas można ją wyznaczyć wykonując tzw. bilans soli wyparownika. Niezbędne są wówczas informacje dotyczące zasolenia destylatu i solanki): średnia pojemność cieplna właściwa wody morskiej; temperatura parowania (nasycenia) dla przyjętej wartości ciśnienia odparowania Pwypt

przyjęta wartość temperatury wody morskiej zasilającej wyparownik.

U. ZASILANIE WODĄ ZABURTOWĄ CHŁODNIC OBSŁUGUJĄCYCH SILNIKI

GŁÓWNE

W bilansie cieplnym silnika głównego, zgodnie z przyjętym schematem instalacji chłodzenia wodą zaburtową, należy określić strumienie ciepła odprowadzane w poszczególnych chłodnicach. W przypadku rozwiązania instalacji chłodzenia wodą zaburtową zgodnie ze schematem przedstawionym na rys. 6.1. będą to strumienie ciepła odprowadzane w chłodnicach:

0_Q (kWl - oleju smarowego;

[kWJ - powietrza doładowującego;

53