00419431

miało przekonać gości o tym, że gospodarze nie szczędzą im niczego. Upał niekiedy bywał nieznośny, jednakże goście nic nie dawali po sobie poznać. Czasami płomienie sięgały aż do belek pod sufitem, toteż zdarzało się, że dach zaczynał się palić. Do zadań niewolników należało wtedy skropienie wodą belek zajętych ogniem.

Dobre obyczaje wymagały jedzenia w milczeniu. Spoglądano na to, co serwowano, nie okazując żadnych emocji. Dopiero po spożyciu posiłku goście stojący najwyżej w hierarchii społecznej mogli wypowiedzieć się na temat potraw: „Nigdy nie zapomnimy tej gościnności i tego święta. Teraz z szacunkiem będziemy wypowiadać Twoje imię” (Batdorf 1990; Laguna 1972, s. 418; McFeat 1966, s. 24, 45, 55, 78). Kiedy gospodarz wraz z rodziną słyszał tę pochwałę, doznawał ogromnej ulgi, ponieważ koniec tego święta mógł też wyglądać zupełnie inaczej.

Jeśli najważniejsi goście nie czuli się wystarcząjąco uhonorowani, po prostu wstawali w czasie uroczystości, aby w towarzystwie swoich krewnych opuścić potlacz i wrócić do własnej osady. Gospodarz z goryczą musiał wtedy przyznać, że upragniony cel, polegający na potwierdzeniu praw i przywilejów jego rodziny, nie został osiągnięty.

Prezenty i przywileje

Po trzech dniach trwania święta, podczas których także tańczono i śpiewano, następował punkt kulminacyjny, czyli rozdanie prezentów gościom. Również tu rodzina gospodarzy musiała wykazać się niezwykłą hojnością, dlatego często przez wiele lat przygotowywała i odkładała

194