0000043 (6)

86 ĆWICZEŃ IA ROWNOWAŻN E

16.    Siad na piłce, dłonie oparte na kolanach lub luźno zwisające wzdłuż tułowia. Samodzielne przeniesienie ciężaru ciała przez dziecko na jedna stronę z jednoczesnym skrętem głowy, tułowia, barków wraz z kończynami górnymi w kierunku przeciwnym przyśrodkowo i lekko w górę. (Stopa odrywa się od podłoża). W miarę postępów zwiększa się wychylenia coraz bardziej w bok i w tył do granicy kontroli ciała przez dziecko.

17.    Dziecko w pozycji stojącej. Jedna stopa oparta na podłożu, druga zgięta w biodrze i w kolanie, oparta na piłce. Asekuracja dziecka za biodra z tyłu. Wypychanie piłki stopą w przód, w tył, w bok (kontrola ruchu przez dziecko), krążenia piłką w obie strony itd. Zmiana podparcia stóp. W miarę opanowywania ruchu przez dziecko zmniejszenie lub uwolnienie dziecka od asekuracji.

18.    Dziecko w siadzie podpartym (kkg z tylu za tułowiem) stopami trzyma piłkę (a więc piłka odpowiednio mniejsza) i przenosi ją lukiem na jedną, potem na drugą stronę. Ruch odbywa się w biodrach i w kolanach - tułów i kkg proste, podparte z tyłu.

19.    Leżenie tyłem - dziecko obejmuje stopami (podeszwami) piłkę i podaje ją do własnych rąk lub do osoby z nim ćwiczącej. Następnie wyrzuca ją do tyłu, w bok itd.

20.    Dziecko w pozycji stojącej rozkrocznej. Chwytając piłkę rękami przesuwa ją między nogami do tyłu, na boki, na jedną, drugą stronę, obraca wokol jednej kd. rozpoczynając ruch ręką od środka na zewnątrz, potem piłkę przejmuje druga ręka z boku, do przodu i znów między nogi i następnie na drugą stronę. Ruch piłką wykonuje się w rożnych kierunkach, prowadząc raz jedną, raz drugą ręką.

C. Ćwiczenia na wałku

Wałek jest podłożem mniej stabilnym niż materac, lecz bardziej niż piłka, która ma możliwość wychyleń we wszystkich kierunkach. Dziecku ćwiczonemu na wałku dostarcza się mniej doznań kinestetycznych niż podczas ćwiczeń na piłce, lecz więcej niż na materacu. Wałek daje możliwość wychyleń w dwu kierunkach. Istnieje również dodatkowa możliwość jego unoszenia. Zależnie od ułożenia dziecka można powodować wychylenia na przykład: w przód i w tył, gdy dziecko znajduje się w pozycji leżącej przodem na wałku lub siedzącej z obu kończynami dolnymi po jednej stronie, oraz na boki, gdy dziecko leży lub siedzi okrocz-nie (rys. 34) na wałku. Stosowne do ćwiczeń wałki powinny mieć długość i średnicę przystosowaną do wielkości dziecka i rodzaju ćwiczeń. Mogą być łatwo wykonane przez odpowiednie zwinięcie materacyka z gąbki itp. Wałek może być zastąpiony przez kończyny dolne ćwiczącego, który poruszając nimi powoduje wychylenia, układając dziecko w zależności od zamierzonego celu ćwiczeń, rękoma zaś asekuruje lub wspomaga ruchy wykonywane przez dziecko.

1.    Dziecko leży przodem w poprzek wałka. Ćwiczący trzyma je za biodra i porusza w przód i w tył tak, aby przedramiona pozostawały na wałku. Jest to ćwiczenie przygotowujące do podporow na przedramionach, a następnie na dłoniach.

2.    Dziecko na wałku w pozycji jak wyżej, ręce wysunięte w przód, dłonie na podłożu lub na wałku. Ćwiczący jedną ręką lekko dociska biodra dziecka do wałka, drugą pokazuje z przodu (po linii środkowej dziecka) zabawkę. Gdy dziecko skupi na niej wzrok, przesuwa zabawkę wolno na boki, w górę i w doł, w zakresie pola widzenia dziecka, tak

Rys 34 Wstawanie z pozyt |i siedzacei okrakiem na wałku.

aby mogło wodzić oczami za zabawką, skręcając w jej kierunku głowę. Jest to ćwiczenie koncentracji uwagi, przygotowujące do rotacji barków, a w dalszej kolejności uwalniania ręki do podawanej zabawki.

3.    Dziecko leży jak wyżej, oparte dłońmi na wałku, z kolanami przed wałkiem na podłożu. Ćwiczący jedną ręką dociska biodra do wałka, a drugą chwyta ramię dziecka od dołu i tyłu, unosząc je w górę tak, aby dziecko było podparte na drugiej ręce. Czynność tę powtarza się na obie strony coraz bardziej unosząc kończynę górną, aż do uniesienia barku oraz skrętu głowy i tułowia w kierunku unoszonej kończyny.

4.    Pozycja wyjściowa jak wyżej. Ćwiczący jedną ręką dociska uda dziecka do wałka, a drugą podaje z przodu i nieco bocznie zabawkę oraz zachęca do samodzielnego jej uchwycenia. Dziecko chcąc uchwycić zabawkę uwalnia jedną rękę z podporu (w czym pomaga mu docisk ud do wałka), przenosząc ciężar ciała na drugą stronę.

5.    Pozycja wyjściowa jak wyżej, ręce i kolana dziecka podparte na podłożu. Ćwiczący chwytem za biodra wychyla dziecko do przodu, do tyłu, powodując przenoszenie ciężaru ciała raz na ręce, raz na kolana.

6.    Dziecko leży wzdłuż walka, kończyny górne przed wałkiem. Ćwiczący chwytając za uda lub biodra (wraz z wałkiem) unosi dziecko, wywołując podparcie się rękami na podłożu.