104(24

WSTĘP

Ostatnie lato swojego życia, lato 1829 roku, spędził Jan Paweł Woronicz w Karlsbadzie. W tym samym czasie przyjechał tam również Adam Mickiewicz. Nie wiadomo, czy się spotkali, ale wydaje się, Iż spotkać się powinni — Wielki Romantyk i ten, którego Seweryn Goszczyński obdarzy wkrótce mianem „zawiązującego dzisiejszą duchową poezję”, o którym Maurycy Mochnacki napisze: „To nąjstar-szy poeta w kościele pamięci narodowej. Wziął na to, zdaje się, poświęcenie, żeby przy ołtarzu przeszłych czasów służbę sprawował i czuwał, żeby płomień gorejący na nim nigdy nie wygasł. Dobrze pełnił powinność swoję, dla niego przeszłość nie była ani skorupą garncarską, ani dymem gryzącym w oczy. Wtenczas gdy inni szukając chluby z postronnego dowcipu odstrychnęli się od prawdziwej prostoty i piękności, on sam jeden rozmyślał o narodowym pieśnioksięgu, a wzniósłszy ducha wysoko, na sam wierzchołek Libanu, Dawidową przeitrajal arfę.” Mochnacki, antagonista Kazimierza Brodzińskiego i Kajetana Kożmiana w sporach o narodową kulturę, poezję i politykę, mógłby chyba zgodzić się z ich sądami o Woroniczu. „Wychowaniec sarnę) tylko świątyni religii i ojczyzny, z Biblią i kronikę w ręku, nie zwracając uwagi na postęp i zdanie no-