11

kolumelli, które określa się terminem sporangiole (sporangiolum); mogą zaskakiwać strukturą i kształtem.

Ryc. 2.4. Ważne elementy morfologicznego różnicowania sprzężniaków (Zygomycota)

Konidia (conidia) u workowców tworzą się egzogenicznie, tj. zewnętrznie na strzępkach, pseudostrzępkach lub komórkach wegetatywnych, często na specjalnych odgałęzieniach, a więc trzonku konidialnym (konidiofor, conidiophor). Wśród wykrywanych w materiałach biologicznych człowieka konidiów obserwuje się dużą różnorodność ich budowy, m.in. mogą to być: zarodniki jednokomórkowe bez przegród; zarodniki z jedną przegrodą, dwukomórkowe; zarodniki z więcej niż dwiema przegrodami rozmieszczonymi poprzecznie; zarodniki “murko-wate”, z licznymi przegrodami rozmieszczonymi w 3 lub 2 prostopadłych do siebie płaszczyznach.

Wśród konidiów tworzących się przez pączkowanie wyróżnia się: blastospory (blastokonidia), aleurospory (aleurokonidia) i fialospory (fialokonidia). Grzyby jednokomórkowe wykazują wyraźne różnicowanie biegunowe (np. Saccharomyces, Candida), z czym wiąże się też sposób wytwarzania zarodników. Blastospory    (blastosporae)    tworzą się

jednobiegunowo, dwubiegunowo lub w różnych miejscach komórki (“wielobocznie”).

35