129 (2)

///. Prawu krajowe - system źródeł powszechnie obowiązującego prawa 129

- rozporządzenia;

ratyfikowane umowy międzynarodowe.

Są tam także publikowane niektóre inne akty. zarówno związane z systemem obowiązującego prawa (np. orzeczenia TK dotyczące aktów normatywnych ogłoszonych w Dzienniku Ustaw lub uchwały Rady Ministrów uchylające rozporządzenie ministra), jak i z innych względów uważane za szczególnie istotne (np. akty dotycząca stanu wojny i zawarcia pokoju, wyborów, stanów nadzwyczajnych). Publikowane ąteż tam tak zwane teksty j e d n o I i t e, to znaczy teksty aktów normatywnych iwzględniające kolejno dokonywane nowelizacje (art. 16), a także obwieszczenia i sprostowaniu błędów w ogłoszonych tekstach aktów normatywnych (art. 17).

W pozostałych dziennikach urzędowych ogłaszane są akty prawa wewnętrznego i lakże regulaminy parlamentarne), odpowiednio do pozycji organów wydających te 'kty, oraz wiele innych aktów, obwi U^zoń. tekstów jednolitych i informacji.

Ustawa z 20 lipca 2000 roku pstala obowiązek niezwłocznego publi-• iwania aktów normatywnych (art. 3). Akt publikacji jest o tyle kluczowy dla obowiązywania aktu normatywnego, że - w zasadzie - może on wejść w życie dopiero po ą)lywie czternastu dni od dnia ogłoszenia, a więc od daty danego egzemplarza dzien-ika publikacyjnego (art. 4 ust. 1). Okres ten - zwany eacatio legis - ma umożliwić Utarcie nowej regulacji do wszystkich adresatów i zapoznanie się z nią. Nie ma przewód, by akt normatywny ustalał dłuższą racatio legis, a w niektórych przypadkach rut to nawet konieczne (zob. orzecznictwo TK, omówione w pkt 50). Wyjątkowo akt mmiatywny może wchodzić w życie w ‘terminie krótszym, a jeżeli wymaga tego ważny interes państwa i nie stoją temu na przeszkodzie zasady tcmokratycznego państwa prawnego, wejście w życie może nastą-■>ć z dniem ogłoszenia (art. 4 ust. 2). Podobnymi warunkami obwarowane jest nada-‘H* aktowi wstecznej mocy obowiązującej (art. 5), tu zresztą orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego stawia wiele ograniczeń na poziomie konstytucyjnym (zob. pkt 50).

113. Na szczycie hierarchii źródeł prawa pisanego znajduje się konstytucja, bę-i> a ustawą zasadniczą państwa. Jak już wskazywałem, do konstytucji odnoszą się >/.ystkie ogólne cechy ustawy (zob. pkt 115). ale zarazem charakteryzuje się ona <rwnymi cechami specyficznymi, które są tylko jej właściwe. Cechy te odnoszą się '•< szczególnej treści (zob. pkt 23), szczególnej formy (zob. pkt 24-25) i szczególnej *«icy prawnej (pkt 26-27) konstytucji.

Jak też już wskazywałem, w wielu porządkach konstytucyjnych równa moc ■'owiązująca jak konstytucji przypada ustawom konstytucyjnym, które mogą uzupełni, zmieniać lub zawieszać unormowania zawarte w samej konstytucji (zob. pkt i), Konstytucja z 2 kwietnia 1997 roku nic me mówi jednak o ustawie konstytucyj-l jako odrębnym typie aktów prawa powszechnie obowiązującego. Skoro zaś sys-n źródeł tego prawa ma charakter zamknięty, to należy przyjąć, że nie istnieje cnie możliwość stanowienia aktów, zwanych ustawami konstytucyjnymi. Jedyną ■nicią aktu o mocy prawnej równej D nstytucji jest ustaw-a o zmianie konstytucji i 235). Choć - materialnie rzecz biorąc - jest to forma ustawy konstytucyjnej, ale i /.ikres jest ograniczony do dokonywania zmian w przepisach konstytucji, a nie ma