Dla znanej wyporności statku wyznaczenie jego zanurzenia w wodzie słodkiej sprowadza się do odczytu tego parametru z pionowej linii (skali) dla wody słodkiej. Jeżeli wyporność jednostki nic jest znana, to zanurzenia odczytuje się na znakach na dziobie Tdzi i rufie T*zj, oblicza się średnią z tych zanurzeń i dla tej wielkości wyznacza się wyporność statku w wodzie morskiej D. Przyjmując, że podczas przepływania z wody morskiej do słodkiej wyporność nie ulegnie zmianie, dla linii stałej wyporności I) = const odczytuje się zanurzenie na linii (skali) dla wody słodkiej. Różnicę miedzy zanurzeniami wypornościowymi statku w wodzie słodkiej i morskiej - AT dodaje się do zanurzeń dziobu i ruty w wodzie morskiej:
Tpz2 - T ozi + AT,
Dane hydrostatyczne statku, w postaci krzywych lub tabel, umożliwiają określenie jego zanurzeń po przejściu do wody słodkiej ze znacznie większą dokładnością, niż to jest możliwe za pomocą skali ładunkowej. Dla znanego stanu załadowania obliczanie zanurzeń dziobu i rufy statku w wodzie słodkiej niczym się nie różni od zwykłych obliczeń zanurzeń. Należy jednak pamiętać, że obliczone teoretycznie na podstawie informacji o rozkładzie mas na statku, zanurzenia dziobu i rufy różnią się zazwyczaj od rzeczywistych zanurzeń, jakie ma statek. Przyczyny tego opisane są w rozdziale 11.
Poniżej przedstawiono postępowanie zmierzające do dokładnego wyznaczenia zmian rzeczywistych zanurzeń statku po przejściu do wody słodkiej:
- odczytać zanurzenia na znakach na statku w wodzie morskiej i wyznaczyć zanurzenia na pionach T|> i Tr,
- obliczyć średnią arytmetyczną z tych zanurzeń i przyjąć ją za równą zanurzeniu wypornościowemu:
- z danych hydrostatycznych dla Ti odczytać wyporność statku w wodzie morskiej I) i odciętą środka wyporu Xfqi,
- dla wyporności I) obliczyć objętość kadłuba w wodzie słodkiej:
V -
D
- dla V? odczytać z danych hydrostatycznych zanurzenie wypornościowe statku w wodzie słodkiej T2 i odpowiadające temu zanurzeniu: odciętą środka wyporu Xpo2 oraz jednostkowy moment przegłębiający Mj2,
81