19 (80)

I z wysoka skoczył na dół. Widzi kwoka ze zdumieniem, z obui niem, jak piskliwe to stworzenie szasta się po jej koszyku, sporo pi tym robiąc krzyku.

—    Smoczy język, tak, różowy! I czerwony kawał głowy, czylj raczej smoczej paszczy! Smok zapewne się rozpłaszczył pod tą słomą Jeszcze mały, lecz ma jęzor okazały. Cóż mi takie tam smoczęta| Z większym starłem się, pamiętam!

Elemelek zamknął oczy, dziobnął mocno w język smoczy i chc strach go w kleszcze chwyta, dziobie dalej, nic nie pyta, aż skorupka jedna, druga pękła. Cieknie żółta smuga, może smocza krew? T> lepiej! Ptak skrzydłami wokół trzepie, puch, pach! Kwoczka osłupiała, z odrętwienia się wyrwała i wrzasnęła:

—    Rozbójniku! Jaj natłukłeś mi bez liku! Aby inne wysiadywać w jajecznicy muszę pływać. Huzia! Zmykaj gdzie pieprz rośnie!

Elemelek pisnął głośniej, bo dziób kury rozsierdzonej w grzbiet go stuknął i w ogonek. Więc wróbelek skrzydła pręży i wyrwawsz smoczy język, nad altankę szybko leci.

Zobaczyły zaraz dzieci, że żółtawy jakiś ptaszek niezbyt zgrabniej spadł na daszek i podskoków zrobił parę.

—    Patrzcie, uciekł nam kanarek! A cóż to mu z dziobka wisil Chyba smoczek małej Krysi?

Przy altance jest drabina.

—    Chodźcie, ja się pierwszy wspinam. Trzeba złapać go konieczj nie, tu dla niego niebezpiecznie.

Prawda, prawda! Bo tymczasem nadleciały już z hałasem wróblej sroka, nawet wrony i na różne krzyczą tony:

22