25 (45)

_v3nych mitów nic byłoby równic/ niczego. co dałoby _s y ponieść do "*ii Któż wyraz' gwałtowność płynący .• mc^;._V;_;uv,₀ ._rvNj} którą poeta wnosi w tragiczne wra/cnie? 1 gdzie ow W<c-iw ^icncjałjest najbardziej zwarty, jc/eli nie w przejmo* .v.wch hi>-.or Ryczących kilku wielkich słynnych domów Atrydów-bliskich..'.⁷ Nieprzypadkowo Arystoteles, skądinąd barć. o i roszczą^

<ię o autonomię poetyckiej twórczości. radzi poecie c. crpz.c nieustannie _tego skarbca tematykę zdolną w /.budzie trwogę i litość jeżeli chodzi o kryterium prawdopodobieństw a. dzięki któremu poeta odróżnia Własne intrygi od przejmowanych historii ^niezależnie od tego. czy zdarzyły się rzeczywiście, czy tez istnieją tylko w skarbcu tradycji), można wątpić, czy daje się ono zamknąć w czystej poetyckiej „logice”. Uczyniona wyżej aluzja do związku prawdopodobieństwa _z „wiarygodnością” pozwala zrozumieć, że ta ostatnia również bywa w pewien sposób przejmowana. l.ccz ten problem wchodzi rac-ci w zakres problematyki mimesis III. ku której zwracam się teraz

Na pierwszy rzut oka niewiele można oczekiwać od !\ va s. odnośnie do drogi z prądem poetyckiej kompozycji. W odróżnieniu od AV/o-\ ki. która podporządkowuje dziedzinę dyskursu jego oddziały w aniu na słuchaczy, Poetyka nic okazuje żadnego wyraźnego zainteresowania przekazem dzieła publiczności. Tu i tam przebija w niej nawet prawdziwa niecierpliwość wobec ograniczeń związanych z organizacją konkursów (51 a 7), a jeszcze bardziej wobec złego gustu przeciętnej publiczności (rozdział XXV). Odbiór dzieła nie jest zatem w ażną kategorią Poetyki. która stanowi traktat odnoszący się do kompozycji, nieuw zględniąiący prawie wcale jej odbiorcy.

Zapiski, które obejmuję teraz wspólnym mianem mimesis UL są tym cenniejsze, im rzadsze. Świadczą one o tym, że poety ka, która położy ła główny nacisk na wewnętrzne struktury tekstu, nie może się zamknąć w jego obrębie.

Chcę pójść następującą drogą: Poetyka nie mówi o strukturze, lecz o strukturalizacji, a strukturalizacja jest ukierunkowaną działalnością, która dopełnia się w widzu lub czytelniku.

Terminpóiesis od początku odciska piętno swojego dy namizmu na wszystkich pojęciach Poetyki i czyni z nich pojęcia operacyjne. Mimesis fisi działalnością przedstawiającą, a systosis (lub synthesis) to operacja

¹¹ J. Rcdficld zauważa (op. cit., s. 31 -35), że przejmowanetradycji historie dotyczące bohaterów są w odróżnieniu od historii dotyczących bogów historiami niekiedy przezwyciężanych, ale najczęściej znoszonych / trudem klęsk i cierpień. Nic mówią one o zakładaniu miast, lecz o ich zniszczeniu. Poda epicki gromadzi „sławy , a/cW i spisuje jej pamiętnik. 7. tych zasobów czerpie z kolei poeta tragiczny, z zastrzeżeniem jednak, ż.e „stories eon be borrowed, plois cannot" („historie mogą być zapożyczono, intrygi nic | ts. 58).