303

Od Góry Oliwnej i Wieczernika do ćwiczeń duchowych on linę. Rekolekcje internetowe__303

oczyszczenie (z grzechu), oświecenie (przez rozważanie życia Jezusa poznanie woli Boga) i zjednoczenie (z Bogiem). Zaproponowane rozmyślanie rozłożone były na cztery tygodnie: w pierwszym przedmiotem refleksji miały być problem grzechu i kary wiecznej; w drugim - życie Chrystusa od narodzin po wjazd do Jerozolimy; w trzecim - męka Chrystusa od Ostatniej Wieczerzy po złożenie do grobu; w czwartym - tajemnica zmartwychwstania i wniebowstąpienia. Medytacji towarzyszyć miało milczenie i odosobnienie. Tak powstał swego rodzaju „kodeks rekolekcji” - wychodząc od dotychczasowej tradycji chrześcijańskiej medytacji, autor Ćwiczeń stworzył podstawy „metody rekolekcyjnej”.

Wśród duchowych spadkobierców pomysłu św. Ignacego Loyoli doskonalących metodę poprzednika wymienia się przedstawicieli włoskiej szkoły życia wewnętrznego: Jana Cras-seta (1618-1692), św. Franciszka Salezego (1567-1622), św. Alfonsa Lignori (1696-1787), św. Wincentego Pallotti (1795-185), a także szkoły francuskiej, np. Wincentego a’Paulo (1581-1660).

Pod wpływem myśli ignacjańskiej i europejskich mistrzów życia duchowego ruch rekolekcyjny zaczął się rozwijać także na ziemiach polskich. Rekolekcjami objęto najpierw duchowieństwo i żeńskie zgromadzenia zakonne, w latach 70. XIX w. - obywateli ziemskich i szlachtę, potem - po uformowaniu się w Polsce stowarzyszenia katolickiego tzw. Sodalicji Mariańskich - także ogół wiernych, w tym zwłaszcza młodzież. Prowadzili rekolekcje zwłaszcza jezuici, benedyktyni, franciszkanie, redemptoryści. Na początku XX w. zaczęły się rozwijać rekolekcje zamknięte - w 1905 r. w Dziedzicach powstał pierwszy polski, założony przez jezuitów, dom rekolekcyjny.

Kościół oficjalnie nakazał odprawianie ćwiczeń ignacjańskich - decyzją papieża Pawła 111 - już w roku 1548 . Później praktyka ćwiczeń duchowych według metody św. Ignacego zalecana była przez wielu papieży: Klemensa XIII (1605), Piusa IX (1849), Leona XIII (1900), Benedykta XV (1921). W r. 1929 Pius IX wydał nawet specjalne orędzie, zatytułowane Mens nostra, poświęcone rekolekcjom zamkniętym, a Pius XII w Liście Apostolskim Nostiprofeto, z 6 VII 1940 r., ogłosił św. Ignacego Loyolę patronem ruchu rekolekcyjnego.

Współcześnie rekolekcje poleca organizować Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 r. W kanonie 770 czytamy:

Proboszczowie zgodnie z zarządzeniem biskupa diecezjalnego powinni w pewnych okresach organizować to przepowiadanie, które nazywa się rekolekcjami i Świętymi misjami, lub inne formy przepowiadania dostosowane do miejscowych potrzeb¹.

W warunkach polskich organizowanie rekolekcji zalecają duszpasterzom odbywające się po Soborze Watykańskim II polskie synody diecezjalne, których podsumowaniem jest Polski Synod Plenarny.

Rekolekcje są dziś formą ewangelizacji, podejmowaną przez Kościół wobec wiernych w celu pogłębienia życia religijnego, intensywniejszej ich formacji duchowej, wewnętrznej odnowy ich uczestników, poszerzenia świadomości religijnej i wrażliwości moralnej, wreszcie pojednania z Bogiem poprzez sakrament pokuty i Eucharystii.

Rekolekcje odbywają się zwykle w Wielkim Poście i w Adwencie, tj. w tzw. „mocnych" okresach liturgicznych, lub, rzadziej, przy okazji ważnych wydarzeń religijnych. Ich od-

1

Ks. III: Nauczycielskie zadania Kościoła, rozdz. Przepowiadanie słowa Bożego', cyt. za http://www archidiece-zja.lodz.pl/czytelni/prawok3tl r 1 .html